
Asko, asko urte asko lehen, oso gizon on bat bizi izan zen, eta bere helburua zen besteen ametsak betetzea. Txikitatik, ametsak oso garrantzitsuak izan ziren harentzat. Handitzen zihoan heinean, konturatu zen jende askorentzat zaila zela ametsak egia bihurtzea eta, okerragoa dena, batzuek ezin zutela ametsik egin ere.
Orduan, jendeari ametsak gauzatzen laguntzeko modua amestu zuen, eta bihotz guztiz amestu zuenez, errealitate bihurtu zuen. Bere aurrezki guztiekin lehen (eta bakarra) «Ametsen Fabrika» eraiki zuen. Askok zoroa zela esan zuten, baina beste asko ez, eta helburua lortzen lagundu zioten.
Oso gogor lan egin zuten eta bulego askoko eraikin bat eraiki zuten. Fabrikak sail desberdinak zituen: “Handitasun ametsak”, “Aintzaren ametsak”, “Amets xumeak”, “Maitasun ametsak” eta azken solairuan, bere jabearen ardurapean, “Amets ezinezkoen bulegoa”.
Azken horretara iristea zaila zen apur bat, baina beti iristen zen, izan ere, Mariorentzat, fabrikaren jabea, ez zegoen errealitate bihur ezin zitekeen ametsik.
Fabrika egun eta gau lanean aritzen zen, maitasun erantzunak aurkitzen, areto betetako antzokiak publikoarekin txaloka lortzen, edo –sinpleki– zazpi zaporeko izozki bat eskuratzen. Baina, zalantzarik gabe, bere ahaleginik handiena jendeari irakastea zen ametsak lortzeko ere lan egin eta borrokatu behar dela.
Hori zen Marioren lanaren alderdirik zailena. Jendea bere fabrikara iristen zen, ustez, gogoko zuten nahia ozen adieraztearekin nahikoa izango zela.
– Amets bati lagundu egin behar zaio –esaten zuen beti Mariok–, lan egin behar da nahi dena lortzeko, eta batzuetan asko –eransten zuen bezero harrituenei.
Askok ez zuten ulertzen eta fabrikatik haserre eta etsita irteten ziren. Aldiz, ulertzen zutenak gogor lan egiten zuten beren helburua lortzeko.
Horrela zen: bulego bakoitzean jendea ikasten, entrenatzen, entseatzen, edo besteak zoriontsu egiteko beren akatsen inguruan hausnartzen. Magoak trikimailurik gabeko trikimailuak ikasten, pailazoak inoiz entzun den barreak sortzeko errutina bitxiak entseatzen.
Sukaldariak zapore berriak probatzen ari ziren, errezeta zoratuak eta konbinazio exotikoak, inoiz prestatu den plater onena lortzeko. Idazle asko, berriz, idazten, ezabatzen eta paperezko bolak eginez zebiltzan, beren liburu desiratu hori sortzeko asmoz. Beste batzuk, planeta salbatzea amesten zutenak, fabrikako hondakin guztiak biltzen eta birziklatzen aritzen ziren.
Garai zoriontsuak izan ziren, non jende gehienak ulertzen hasi zen amets bat ez dela bakarrik amestu behar, baizik eta eraiki, defendatu, mantendu eta gero lortu.
Eta beldurrezko eguna iritsi zen. Fabrikak ateak itxi zituen. Mariok ez zuen bakarrik galera sufritu, baina bai gehien sufritu zuen. Porrotaren sentsazio handia hartu zuen.
Denborarekin, konturatu zen jende gehienak ikasi zuela amestea ez zela zerbait desiratzen bakarrik. Ikusi zuen bere ahaleginaren fruituak haurren osasunean, maitasun erantzunetan, txalo sentituetan eta jende zoriontsuan islatzen zirela.
Konturatu zen, fabrikak ateak itxi behar izan bazituen ere, jendeak ez zuela amestea utzi, eta beren helburuak lortzeko gogor lanean jarraitzen zutela.
Ez zen alferrik izan; amets ezinezko bat amestu zuela pentsatu arren, pertsona bakoitzean ireki zuen ate bat ezin izango zen berriro itxi.
Orduan, zoriontsu izan zen, inoiz baino gehiago.