HUMANIZATU, pertsonez ari gara
DESBIKTIMIZATZEA, pertsona horren bizitza erakustea
INFORMATZEA, egiazki tolerantziara daramana
HUMANIZATU, pertsonez ari gara
DESBIKTIMIZATZEA, pertsona horren bizitza erakustea
INFORMATZEA, egiazki tolerantziara daramana
Gauza batzuk azaltzeko zailak dira, baina, agian, artearen bidez sentitzen edo sentitzen laguntzen dute. Gure gaurko maxima begiak zabalik eta ondo irekita izango da, artelan oso erraz bat ikustea da: buztin egosiz egina da. Artistak Jainkoa modelatu du, ez gehiago ez gutxiago, eta ekintza betean. Gu ere modelatu gaitu, hori bai, gure lekuan jarri gaitu.
Eta buztinezko irudi hori hobeto ulertzeko eta Jainkoak nola tratatzen gaituen gogoratzera gonbidatzen zaitut: gogoratu pertsona bat, maiteminduta zauden edo asko maite zaituen norbait, gogoratu nola sentitzen zaren pertsona horrekin zaudenean, nola eraldatzen den zure aurpegia, zure bizitza, nola sentiarazten dizun bere oroitzapena, existitzen dela jakitea (baita existitu zela jakitea ere), nahiz eta agian orain hurbil ez egon.
Eta horrela jarraitzen du, egun osoan bistaratze horretatik deskonektatu gabe, maitasun-esperientzia horri lotuta bizitzen saiatzen da: ematen eta jasotzen duzuna; Jainkoaren maitasunaren, pentsamenduaren eta zaintzaren erdigunean geure burua jakitera bultzatzen gaituena; egun osoa geure burua bizitzen, haien eskuetan elkar jakinez, elkar animatuta jakinez. HIRU BATEAN, «Kuboaren maitasuna» bezalako zerbait.
Iruzkina irakurritakoan, margolan bat aztertzea gustatuko litzaidake. Agian ezagutzen duzu wahatsappek duen emotikono bat duelako. Ez da batere erraza, ezagutzen zenuen? Zer sentiarazten dizu? Zer iradokitzen dizu?
IRUZKINA (Oihua – Munch)
Ikusi eta entzun 1892. urteko arratsalde batean piztu zitzaion margolariari irudia buruan. Izan ere hurrengoa idazten du bere egunerokoan:
“Nire bi lagunekin paseon nengoela, iluntzean eguzkiak gorriz tindatu zuen zerua. Momentu horretan gelditu nintzen eta hesi bati bermatuz atsedenaldia hartu nuen; izan ere oso nekaturik sentitu nintzen. Nire lagunek paseon jarraitu zuten baina ni geldirik geratu nintzen, antsietateak mugitu ezinik. […]Fiordoari begira nengoela ilundu zuen.
Hodeiek ere odolaren kolore gorria hartu zuten.Naturan zehar oihu antzeko zerbait aditu nuen. Margolan hau margotu nuen, odolez beteriko hodeiak ere margotu nituen. Koloreek ere oihukatzen zuten”.
Aurpegiak erakusten duen desitxuratzeak garaiko mugak gainditu zituen.
Bertan dagoen gizonak belarriak estaltzen ditu bere oihua eta naturarena ez entzuteko. Margolan honetan delirioa nahiz sufrimendua nagusitzen dira, bitartean bi pertsonak pasean jarraitzen dute lagunaren sufrimendua euren bizitzetatik kanpo utzita.
Bihar #MundualdelaHezkuntzaKatolikoa Alepo-ra joango gara bertako ikasleekin Aita Gurearen otoitz fidatua errezatzera.
gaur lehen zatia ikusten dugu, ez galdu ostiralean bigarrena