Badira azaltzeko zailak diren gauzak, baina, agian, sentitzeko edo artearen bidez sentitzen laguntzeko errazak direnak. Gure gaurko maxima begiak zabalik eta ondo irekita izango da, artelana oso sinplea da: buztin egosizkoa. Artistak Jainkoa modelatu du, ez gehiago ez gutxiago, eta ekintza betean. Gu ere modelatu gaitu, hori bai, gure lekuan jarri gaitu.
Begiratu bakarrik obrari eta saiatu protagonistaren larruan sartzen: Zer gertatzen zaio edo zer gertatu zaio? Noiz sentitu naiz horrela? Zer jasotzen du? Nola sentiarazten zaitu horrela inguratuta egoteak…?
Eta buztinezko irudi hori hobeto «ulertzeko» eta Jainkoak nola tratatzen gaituen gogoratzeko, gogora ezazu pertsona bat, maiteminduta zauden edo asko maite zaituen norbait, gogoratu nola sentitzen zaren pertsona horrekin zaudenean, nola eraldatzen den zure aurpegia, zure bizitza… nola sentiarazten zaituen haren oroitzapenak, zer dagoen jakiteak (baita existitu zela jakiteak ere), nahiz eta agian ez dagoen gertu orain…
Eta horrela jarraitzen du, bistaratze honetatik egun osoan deskonektatu gabe, maitasun-esperientzia horri lotuta bizitzen saiatzen da: ematen duzuna eta jasotzen duzuna; Jainkoaren maitasunaren, pentsamenduaren eta zaintzaren erdian gaudela sentiarazten diguna; egun osoan bizitzea, gu bizi gaituztela jakinda, haien eskuetan ezagututa, animatuta. HIRU BATEAN, «kuboarekiko maitasuna» bezalako zerbait.
