Egun batean, munduko koloreak eztabaidatzen hasi ziren haien artean, bakoitzak onena, garrantzitsuena, ederrena, erabilgarriena eta gogokoena izan nahi baitzuen.

Berdeak esan zuen:
– Ni naiz garrantzitsuena. Bizitza eta itxaropena ordezkatzen ditut. Ni belarretan, zuhaitzetan eta hostoetan nago. Ni gabe, animaliak hil egingo lirateke. Begira zelaiari eta ikusiko duzue gehien agertzen dena naizela.

Urdinak hitza hartu zuen:
– Zuk lurrean bakarrik pentsatzen duzu, baina zerua eta ozeanoa ahazten dituzu. Ura bizitzaren oinarria da. Eta zeruak bakea eta lasaitasuna ematen digu. Ni gabe, zuetako inor ez zinateke ezer izango.

Horiak barre egin zuen hitz horien aurrean:
– Zer grazia egiten didazuen biok! Ni naiz barrea, poza eta beroa munduari. Horren froga da eguzkia horia dela, ilargia eta izarrak bezala. Eta ekiloreari begiratzen badiozue, erakutsiko dizue ni naizela bizitza, ni gabe, ez legoke ezer bizitza honetan.

Laranjak ahotsa goratu zuen:
– Osasunaren eta indarraren kolorea naiz. Agian ikusten zait zuek zaretela, baina giza bizitzaren beharretarako baliagarria naiz. Bitamina garrantzitsuenak garraiatzen ditut. Pentsatu azenarioetan, kalabazetan, kirtenetan eta papaietan. Ez naiz denbora guztian presente egoten, baina egunsentietan edo ilunabarretan zerua koloreztatzen dudanean, nire edertasuna hain da handia, non mundu guztiak erreparatzen baitit.

Gorriak ozen eta ozen hitz egin zuen:
– Kolore guztien nagusia naiz, odola naizelako, bizitzaren energia. Arriskuaren eta ausardiaren kolorea naiz. Ni gabe, lurra hutsik legoke, ilargia bezala. Pasioaren eta maitasunaren kolorea naiz, arrosa gorriarena eta mitxoletena.

Eta horrela, koloreek, hizketan jarraitu zuten, bakoitza onena zela sinetsita…
Eztabaida gero eta gogorragoa izan zen. Baina bat-batean tximista bat agertu zen zeruan eta trumoiaren hots handia entzun zen. Euria gogor hasi zuen eta kolore guztiak elkarrengana hurbildu ziren seguruago sentitzeko.

Eta orduan euriak hartu zuen hitza:
– Ez eztabaidatu nor den garrantzitsuena!
Ez al dakizue zuetako bakoitza arrazoi berezi batengatik existitzen zaretela?
Bildu zuen eskuak eta etorri nirekin.
Koloreek obeditu zuten eta euriak jarraitu zuen:
– Hemendik aurrera, euria egiten duenean, zuetako bakoitzak zerua zeharkatuko du kolorezko arku handi bat osatzeko eta elkarrekin harmonian bizi zaitezkeela erakusteko. Ostadarra bizitzarako itxaropen zeinu bat da eta euriak mundua garbitzen duen bakoitzean ortzadarra agertuko da zeruan, munduari elkarri lotuta egon behar dugula gogorarazteko.