Ipuin bat entzungo dugu, eta, azkenean, bakoitzak komentatu ahal izango du zer gustatu zaion gehien edo zer iruditzen zaion inportanteena.

«Eskubideen lorategia»

Mendiz inguratutako herri txiki batean lorategi magiko bat zegoen, non lore bakoitzak haurren eskubide bat irudikatzen zuen.
Loreak ez ziren lore arruntak: hitz egin, barre egin eta kolorez aldatzen ziren, bisitatzen zituzten haurren gogoaren arabera.
Egun batean, Lucia, zortzi urteko neskatila bitxia, lorategira joan zen Tico txakurrarekin. Iritsi zenean, lore batzuk zimelduta eta triste zeudela konturatu zen.
— Zer gertatzen zaizue? — galdetu zuen kezkatuta.
Esperantza izeneko lore urdin batek ahots leunez erantzun zion:
— Herriko haur batzuek ahaztu egin dute denok eskubideak ditugula… eta hori gertatzen denean, itzali egiten gara.

Lucia haien ondoan eseri eta esan zuen:
— Esango zenidakete zein diren eskubide horiek? Berriro loratzen lagundu nahi dizuet!
Orduan, banan-banan, loreak distiratzen eta hizketan hasi ziren:
Jolasaren lorea: «Ni loratzen naiz haurrek jolastu eta dibertitzeko aukera dutenean. Jokoa ere eskubidea da! »
Maitasunaren Lorea: «Hazten naiz haurrek maitasuna, zainketak eta babestuko dituen familia bat jasotzen dutenean.»
Ikaskuntzaren Lorea: «Nire kolorea distiratsuagoa bihurtzen da haurrak eskolara joaten direnean eta egunero gauza berriak ikasten dituztenean.»
Ahotsaren lorea: «Haurrak entzuten direnean bizi naiz, haien iritzia kontuan hartzen denean eta elkar errespetatzen denean.»
Berdintasunaren lorea: «Haur guztiak zuzentasunez tratatzen direnean loratzen naiz, haien kolorea, herrialdea edo izaera kontuan hartu gabe.»

Luciak adi entzun zuen, eta gero pentsatu zuen:
— Orduan, lorategiak distira egin dezan, herriko haur guztiek eskubide horiek gogoratu behar dituzte.
Beraz, hurrengo egunean, Luciak eta Tikok lorategiko festa handi bat antolatu zuten. Haur guztiak gonbidatu zituen, eta elkarrekin jarri zituzten koloretako kartelak, honako hauek esanez:
«HAUR GUZTIEK DUTE JOLASTEKO, IKASTEKO, MAITATUAK ETA ENTZUNAK IZATEKO ESKUBIDEA.»

Barreek airea bete zuten, haurrek jolastu, marraztu eta beren ametsak kontatu zituzten.
Eta poliki-poliki, lorategia berriro loratu zen mila kolorez.
Gau hartan, loreek xuxurlatu zioten haizeari:
— Eskerrik asko, Lucia. Beren eskubideak gogoratzen dituzten haurrak dauden bitartean, lorategi honek ez dio inoiz distirari utziko.