Martin mendiko herri txiki bateko zapatari xume bat zen. Bakarrik bizi nintzen. Urteak ziren alargundu zela, eta semeak hirira joan ziren lan bila.

Martinek, gauero, lotara joan aurretik, Ebanjelioaren zati bat irakurtzen zuen etxeko suaren aurrean.
Gau hartan asaldaturik esnatu zen. Ahots bat entzuna zuen argi eta garbi.
«Martin, bihar Jainkoa etorriko zaizu ikustera».
Jaiki egin zen, baina ez zegoen inor etxean, ezta kanpoan ere, noski, gau hotzaren ordu haietan…

Oso goiz jaiki eta zapata-denda txukundu zuen. Jainkoak dena perfektua aurkitu behar zuen. Eta leiho aurrean hasi zen lanean, kalean nor zebilen ikusteko.

Handik pixka batera, zarpailez eta oinutsik jantzitako arlote bat ikusi zuen pasatzen. Errukiturik, berehala zutitu zen, etxera sarrarazi zuen sutondoan pixka batean berotu zedin. Katilu bat esne bero eman zion, eta pakete bat prestatu zion ogiarekin, gaztarekin eta frutarekin, biderako, eta oinetako batzuk oparitu zizkion.

Beste tarte bat zeraman lanean alargun gazte bat ikusi zuenean bere umearekin, hotzak hilik. Pasarazi ere egin zituen. Eguerdia zenez gero, mahaira eseri zituen eta lapikoa atera zuen berak prestatutako zopa bikainetik, Jainkoak jan nahi bazuen ere. Gainera, emaztearen eta semeetako baten beroki baten bila joan zen, eta eman egin zizkion, hotzago egon ez zitezen.

Arratsaldea pasa zen eta Martin goibeldu egin zen, Jainkoa ez baitzen agertzen. Ateko kanpaiak jo zuen eta alai biratu zen Jainkoa zelakoan. Atea indarrez ireki eta herriko mozkorra sartu zen.

– Hau bakarrik falta zen! Begira, orain Jainkoa badator… -pentsatu zuen zapatariak bere artean.

– Egarri naiz – oihu egin zuen mozkorrak.

Eta Martinek, mahaian jarririk, pitxer bat ur atera zion, eta eguerdiko zoparen hondarrak zituen plater bat jarri zion aurrean.

Mozkorra joan zenerako oso gaua zen. Eta Martin oso triste zegoen. Jainkoa ez zen etorri. Sutondoan eseri zen. Biblia hartu eta ausaz ireki zuen. Eta irakurri zuen:

«Gose nintzen eta jateko eman zenidan, egarri nintzen eta edateko eman zenidan, biluzik nengoen eta jantzi ninduzun…
Nire txikietako batekin egin zenuen bakoitzean, niri egin zenidan… »

Aurpegia argitu zitzaion zapatari gaixoari. Jainkoak bisita egin zion, noski! Ez behin, hiru aldiz baizik!
Eta Martin, gau hartan, loak hartu zuen, munduko gizonik zoriontsuena zela pentsatuz…

Partekatzeko:
Zer gustatu zait gehien ipuinetik?
Ba al du zerikusirik ipuin honek estreinatzen dugun Abendu garaiarekin?