Gaur, egunaren hasierako hausnarketan, Abendu Handiaren ipuin bat entzungo dugu: «Martin, zapataria».
Adi, gero partekatuko baitugu zer ikasi dugun istorio honetatik!!

Jarrera erosoan eseri ginen, bizkarra zuzen.
Arnasa emeki hartzen du. 1, 2, 3 eta 4an inspiratzen da. Poliki askatzen da 1, 2, 3 eta 4an.
Hartu airea berriro 1, 2, 3 eta 4an eta askatu 1, 2, 3 eta 4an.
Orain begiak leun ixten ditu, arnasa sakon hartzen du eta airea askatzen du pixkanaka.

https://www.youtube.com/watch?v=vdd1HrpRiCo

(Isilik uzten dituzte pixka batean musikarekin).

Zure bidea hasten ari zara Gabonetara iritsi arte.
Jaiki eta martxan jartzen zara.
Daramazun gauza bakarra zaku bat da. Ez oso zaku handia. Belenera zoaz.
Bidea luzea da, baina ez zaizu axola amets bat duzulako, amets polit bat…

Jesus, Jesus haurrarekin topo egiteko ametsa.

Begira nola zabiltzan. Zaila da ala erraza da ibiltzea?
Begiratu bidean aurkitzen duzun guztia: zuhaitzak, loreak, animaliak…
Zuretzat gauza berriez betetako bidea da.
Ibili eta ibili…

Orain misio berezi bat duzu.
Zer hobetu nahiko zenukeen pentsatuko duzu (zurea, familiarena, munduarena…).
Zoaz daramazun zakuan sartzen, Belenera iristen zarenean, Jesus haurrari dena kontatu diezaiozun.

(Isilik uzten dituzte pixka batean, musikarekin).

Arnasa sakon hartu eta airea askatu astiro.

Orain, poliki-poliki, zure erritmoan eta presarik gabe, ireki begiak.

Partekatzeko:
Zer moduz sentitu zara?
Nolakoa zen zure bidea?
Hobetu nahiko zenukeen zerbait partekatu nahi duzu?

 

Gaurko saioan Unai Quirosen abesti bat entzungo dugu: «Adviento llegó», bideoan Patxi Fanoren marrazkiak lagun dituela.
Abestiaren letrari eta irudiei erreparatuko diegu, eta, ondoren, gehien gustatu zaiguna zer den partekatuko dugu…

Gaur, abenduak 3, Desgaitasuna duten Pertsonen Nazioarteko Eguna da
1992an deklaratu zuen Nazio Batuek, desgaitasuna duten pertsonen eskubideak eta ongizatea sustatzeko eta bizitzaren alderdi guztietan pertsona horien egoerari buruz sentsibilizatzeko.

Mundu osoan, 6 pertsonatik 1ek desgaitasun handia du.
Pertsona horiek urte gutxiago bizi dira, eta bi aldiz gaixotasun larriak dituzte.

El Languiren «No hay límites» bideoklipa ikusiko dugu. Bertan, Pablo Pineda, Down sindromea duen Europako lehen unibertsitarioa; Raquel Domínguez, urritasuna duen kirolaria; eta Joan Pahísa, Informatika ingeniaria, idazlea eta kirolaria.

Ondoren, bideoan zer iruditu zaigun azalduko dugu.

Abendu estreinatu berri honetan hasiko dugu eskola astea…
Hilabete honetan Jesusen zain egongo gara, Maria bere amaren eskutik.
Abendu garaian gaude, Jesusen jaiotzarako prestatzeko garaian.
Animo eta aste on!!

1-3 LH

4-6 LH

 

Gaur da azaroko azken eskola eguna, gure sortzailearen hilabetea: Juan María de La Mennais.
Haien mezuak eta pentsamenduak gogoratu ditugu, elkarrekin ospatu dugu festa…
Esan besterik ez dugu: «EMAN DENA!», jar ditzagun praktikan egunez egun aurkitu ditugun mezuak.

Igande honetan hasiko da ABENDU eguraldia.
Hilabete da Juan Mariarengandik ikasitakoa bizitzeko eta, horrela, Eguberrietako festara prestatzeko, Jesusen jaiotzara.

Goza dezagun denontzako eguraldi berezi honetaz!

1-3 LH

4-6 LH

 

«Gogoratu esker onez jaso duzuna». Juan Maria

HARA MODALITATEA: «BALIODUN KEINUAK»

Gaur, ostegunero bezala, goiza hastera gonbidatzen zaituztegu HARAren eskutik. Aurtengo LEMA: «Amets egin dezagun» elkarrekin bizitzeko garaia.

Juan Mariak, gaurko bere esaldian, esker onaren balioaz hitz egiten digu, eskertzeko gaitasunaz, funtsezko zutabea amestu zituen lehen eskola eta komunitateetan.

Norbaitek eskerrak ematen dizkigunean, pertsona horrek aintzatesten gaitu. Era berean, eskerrak guk ematen ditugunean, konturatzen gara gehiago baloratzen dugula beste batzuek guregatik egiten dutena.
Bi keinu horiek besteengandik hurbilago egoten laguntzen digute.
Gaurko maximak esperimentatzeko aukera emango digu.

Gure aulkiarekin, binaka jartzen gara. Bata bestearen aurrean.
Jarraian, HARA jarreran eseriko gara. Zuen arreta bideratzen lagunduko dizue.
– Bizkarra zuzen, aulkiaren bizkarraldean ondo bermatuta.
– Oinak lurrarekin kontaktuan.
– Eskuak mahai gainean edo izterretan, nahiago dugun bezala.
– Burua zuzen, hari ikusezin batek tira egingo balio bezala.

Garrantzitsua da gure gorputza erlaxatzea eta behar bezala kokatzea, gure gorputzak sufritu ez dezan.

https://www.youtube.com/watch?v=gArIvTJdrEc

Musikaren laguntzarekin erlaxatzen gara.
Begiak itxi eta gure arnasari kasu egiten diogu.
Bizkorrago eta motelago joan gabe, gure gorputzak airea nola hartzen duen ikusten dugu, eta, pixkanaka, askatu egiten du.
Nabaritzen dugu nola lasaitzen eta kontzentratzen garen hemen eta orainean.

Begiak itxita jarraitzen dugu.
Orain aurrean dugun pertsonan pentsatuko dugu: nor den, nola ezagutu dugun elkar, beste leku batzuetan elkar ikusten dugun, eskolan ez ezik, nola hitz egiten dugun…
(Etenaldia).

Pentsatu zergatik eman nahi diozun eskerrak gaur.

(Etenaldia).

Prest zaudenean, jaso eskua, irakasleak ikus dezan nork duen erantzuna eta nork behar duen denbora gehiago erantzuna pentsatzeko.
(Jarraitu baino lehen, denek eskua jaso arte itxarongo dugu).

Begiak ireki eta parean dugun pertsonarekin partekatzen dugu zergatik eskerrak ematen dizkiogun gaur…

Partekatzeko:
Nola sentitu naiz?
Zer gustatu zait gehien?

Musikak lotzen gaitu besteekin, loturak estutzen ditu, eta gaur elkartzen gaituen abesti bat entzungo dugu, Menesiako eskolaz hitz egiten duena, Juan Mariak nahi zuen eskolaz: «Atrévete!»

Gaur, Juan Mariak dioen bezala, «bihotzaren belarriak zabaltzera» gonbidatuta gaude.
Abestia entzun eta letrari erreparatzen diogu.
Hobeto dakizkigun zatiak abestera anima gaitezke, bizitzeko eta sentitzeko.

Ondoren, bakoitzari gehien gustatzen zaion esaldia partekatzen dugu.

Azaroaren 26an, Menesiarren sortzaile Juan María gogoratu genuen bereziki. 1860ko abenduaren 26an hil zen, baina Gabonetako jaiekin bat egiten duenez, hilabete lehenago ospatu genuen…

Ikus dezagun bideo labur bat, bere bizitzako azken uneak kontatzen dituena eta Anaiei esaten diena, gaur Menesiarrei esaten diena:
«Inoiz ez ahaztu Jesus ezagutaraziz hezi behar duzuela»

Bideoa ikusi ondoren, poliki egingo dugu OTOITZ hau:

ESKERRIK ASKO
Eskerrik asko, Jauna,
Zure maitasunaren hazia
nigan jartzeagatik.
Eskerrik asko nire familia eta lagunekin
lotzen nauten maiatsun-loturengatik.

HEMEN NAGO
Gero eta adiskideagoak izan gaitezen.
Nire inguruan jartzen dituzun pertsonek
zain nazatela,
haien bidez zure maitasuna daukat.

LAGUNTZEKO PREST NAUKAZU
Prest naukazu nire ingurukoak
maitasunez zaintzeko.
Prest naukazu nire ondoan jartzen dituzunei
zure adiskidetasuna helarazteko.

Deitzen zaituen kanpaia

Historia hori duela urte asko gertatu zen urrutiko leku batean, haran berde eta eder batean, ur gardenezko ibai batek zeharkatzen zuena, non herri txiki asko baitzeuden teilatu gorriz, elizez eta eskolez beteta, txikiak baina maitagarriak.

Herri nagusiko eskolan bazen kanpai bat goizero jotzen zuena eta ume guztiei deitzen ziena ikastera eta jolastera joan zitezen. Etxe bakoitzetik, eskolara zuzenean joaten ziren haur batzuk ateratzen ziren korrika. Gurasoek eskutik helduta laguntzen zieten txikienei, baina, hurbil zeudenean, eskolaraino joaten ziren korrika, irakasleak zain zituztela. Hala gertatzen zen goizero. Berriro jo zuen kanpaia, eta eskola alaitasunez eta ikasketaz bete zen.

Udaberriko gau batean, ilargiak ozta-ozta argitzen zuenean eta gaueko txorien kantua besterik entzuten ez zenean, soinu ezagun batek esnatu zituen herri guztiak. Eskolako kanpaia zen. Zergatik jotzen zuen gauean? Ez zen eskolara joateko ordua…

Etxe guztietan argiak piztu ziren eta bizilagunak leihoetara atera ziren. Gaua zen, baina ibarraren goialdean eguna argitzen ari zela zirudien. Argi distiratsu eta indartsu bat ikus zitekeen, tarteka hazten ari zena eta herriarengana hurbiltzen ari zela zirudiena. Auzokoek, izututa, haurrak hartu eta korrika alde egin zuten.

Zer ari zen gertatzen? Asmatu duzue? Sute handi bat zegoen! Su handi bat hurbiltzen zen herrira, eta horregatik jotzen zuen eskolako kanpaiak, esnatzeko eta auzokoei arriskuaz ohartarazteko.

Ia ez zuten sua gelditzeko astirik izan, eta basoz baso ibili zen etxe askotara iritsi arte. Eraikin batzuk salbatu ziren, baina, zoritxarrez, suteak eskola suntsitu zuen eta haurrak ikasteko eta ikaskideekin bizitzeko lekurik gabe geratu ziren.

Helduak oso lanpetuta zeuden beren gauzak berreskuratzen eta suak erre zuen guztia konpontzen, baina inork ez zuen pentsatu eskola berreraikitzea. Haurrak saltoka ari ziren etxeetako hondakinen eta errautsen artean. Aspertu egiten ziren ezer ez egiteaz.

Garai hartan, herri bateko apaizak, elizatik geratu zena konpondu nahian, Biblia bat aurkitu zuen. Orri gutxi batzuk irakur zitezkeela ikusita, hondakin pila batera bota zuen. Erori zenean, Biblia irekita geratu zen, eta apaiza, jakin-minez, hurbildu egin zen zer jartzen zuen ikustera.

Dirudienez, Jesus hizketan ari zen eta honako hau esaten zuen: «Utzi haurrei nigana hurbiltzen».

Apaizak ez zion garrantzi handirik eman, eta hondakinak botatzen jarraitu zuen; hala ere, ia gauez etxeratu zenean, itxura txarreko haur talde batekin egin zuen topo. Une horretan, irakurritako esaldia berreskuratu zuen. «Utzi umeei nigana hurbiltzen», pentsatu zuen. «Zergatik ez dut eskola bezalako zerbait premiazkoa eta premiazkoa konpontzen?».

Eta horrela izan zen. Haurren beharra ikusi zuten hainbat pertsona elkartu zituen, eta denbora gutxian berriro entzun zen soinu ezagun hori: eskolako kanpaia.

Eskola hori berreraikitzen amaitu zutenean, ondoko herriko eskolan laguntzea erabaki zuten. Eta gero, beste bati, eta beste bati…

Eta «koloretsu» istorio hau EZ da amaitu!

Nork daki zergatik?
Nor gogorarazten dizute istorioko protagonistek?