Gaur nire eskua irekitzea erabaki dut, ni zaintzeko, zu zaintzeko, gu zaintzeko…!!

Jesusek esan eutsen abadeburu eta herriko zaharrei:
– «Entzun parabola hau:
Behin batean, nagusi batek mahastia landatu eban eta hesiz inguratu; bertan dolarea egin eta torrea eregi eban; gero, nekazari batzuei errentan itzirik, urrunera joan zan. (Mt 21, 33)

1-3 LH

4-6 LH

Gaur, osteguna, urriak 5, Irakasleen Munduko Eguna da.
Gure gaurko HARA Maximarenean izango dugu…

Eroso eseri ginen aulkian, oinak lurrean jarri genituen, eskuak hanken gainean, eta burua tente, gainean flotatzen zuen puxika batek burutik gora leunki tira egingo balu bezala.

Prest zaude?

Arnasa emeki hartu airea sabeleraino irits dadin.
Inspiratu, 1, 2, 3 eta 4. Poliki askatzen 1, 2, 3, 4.
Hartu airea berriro 1, 2, 3 eta 4an, eta askatu 1, 2, 3, 4.
Orain begiak leun ixten ditu, arnasa sakon hartzen du eta airea pixkanaka askatzen du.

Leku lasai batean eserita zaude, ikastetxea edo basoa gustuko duzun batean, edo zoriontsu izan zaren leku batera itzul zaitezke.

Musika entzuten duzu…
https://www.youtube.com/watch?v=Ag7QyYTUX3M

Gaur gure irakasleak gogoratuko ditugu, aurtengoak, lehen izan ditugun eta oraindik ere gogoratzen ditugun batzuk…
Gaur eskertuko diegu egunero laguntzea eta zaintzea.
Musika entzuten duzun bitartean, gogoratu zure irakasleak.
Gogoratzean, esan gustatuko litzaizukeen zerbait, «eskerrik asko» edo nahi duzun beste zerbait izan daiteke.

Arnasa hartu eta airea askatzen duzunean, errepikatu zure barruan «Eskerrik asko!»
Egin ezazu hori behin baino gehiagotan… arnasa hartu eta airea askatzean, errepikatu zure baitan «Eskerrik asko!»

(Musika utziko dugu haurrek gogoratzeko denbora izan dezaten.)

Azkenean…
Egin arnasa sakon eta askatu airea astiro.
Inspiratu eta askatu 1, 2, 3 eta 4…

Une batez isilik egon ginen eta, poliki-poliki, bakoitza bere erritmoan, presarik gabe, begiak ireki zituen…

Begiak irekitzean, txalo bero bat ematen diegu gure irakasle guztiei.

Partekatzeko:
Zer moduz sentitu naiz?
Zergatik eman ditut eskerrak…?

Gaur Asisko San Frantziskoren jaia da, ekologisten eta animalien zaindaria.
Horregatik ospatzen da gaur Animalien Munduko Eguna eta, leku askotan, maskoten bedeinkazioa egiten da.
Bideoa ikusten dugu eta, azkenean, elkarrekin egiten dugu San Frantziskoren OTOITZ hau, «Hermano sol».

Alabado seas, mi Señor, con todas tus criaturas,
especialmente el señor hermano sol,
que nos alumbra al empezar el día.

Alabado seas, mi Señor, por la hermana luna
y las estrellas del cielo tan preciosas y bellas.

Alabado seas, mi Señor, por la hermana agua,
que es muy útil para nuestra vida y la de toda la creación.

Alabado seas, mi Señor, por el hermano fuego,
que nos alumbra en la noche,
y es bello, alegre y fuerte.

Alabado seas, mi Señor, por nuestra hermana la madre tierra,
que nos alimenta con sus frutos
y nos la regala hierba verde y coloridas flores.

1-3 LH

4-6 LH

https://www.youtube.com/watch?v=kpyVlioJ5NM

 

 

Urrian hasten ari gara eta aste batzuk daramatzagu eskolan.
Gaur une bat izango dugu gure kide bakoitzarengan maitasunez pentsatzeko.
Gure burutik eta bihotzetik igarotzen gara bakoitza, gehien lotzen natzaienak eta gutxien hitz egiten diedanak. Baita une zailago bat pasatzen ari direnei edo lagun gutxiago dituztenei ere…

2 edo 3 minutu eman genituen isilik.
Nahi baduzue, begiak itxi ditzakezue eta bakoitzarengan pentsatu… bestela ikaskideei begiratu isilik eta arreta galaraziko digun keinurik egin gabe.

Orain elkarrekin egiten dugu, poliki, OTOITZ hau:

Aita Ona,
Eskerrak ematen dizkizut nire ikaskide bakoitzagatik.
Bakoitza opari bat da niretzat.
horietako bakoitzean Zu, Jauna, nire bizitzara hurbiltzen zara.

Erakutsi denoi maitatzen
ez atsegin ditudalako edo gustu berberak ditudalako,
baizik eta zure Semeak direlako, ni bezala,
eta denok elkartu gaituzu gela honetan.

Emadazu begirada maitasunez ikusteko.
eman zure eskuak laguntzeko,
emadazu irribarre bat ondo pasatzeko,
eta batez ere, Aita, emadazu zure bihotza,
gaur eta beti maitatzeko. Amen

Otso, Zozo eta Apo oso lagun onak ziren.
Urakan izugarriaren ondoren topo egin zutenean, ez zekiten zer bide hartu, baina argi zuten ez zutela berriro banandu nahi.
– Hitz egingo dugu-esan zuen Lobok, enbor lodi baten ondoan esertzen zen bitartean-. Nahiago nuke mendira joan, hotza eta elurra gustatzen zaizkidalako.
– Nahiago nuke ibaira joan, asko gustatzen baitzait igeri egitea eta huntz artean murgiltzea.
– Ba nik nahiago nuke zuhaitzez betetako baso batera joan, hosto artean ezkutatuta kantatzea gustatzen zaidalako eta nire habia adar artean egitea.
– Zerbaitetan amore eman beharko dugu, elkarrekin geratu nahi badugu -esan zuen berriro Otsok.

Isilik geratu ziren minutu batzuk pentsakor.
Otsori ez zitzaion ura gustatzen, horregatik berehala baztertu zuen ibaia, baina zuhaiztian bizitzera egokitzen saia zitekeen, lagunak ez galtzearren.
Apok azkar baztertu zuen mendira bizitzera joatea; han bizi zen hainbeste beldur zion sugea, baina zuhaitzen artean bizi zitekeen, bere lagun onekin batera joaten bazen.
Zozok pentsatu zuen agian mendian bizi ahal izango zela, eta urak grazia handirik egiten ez bazion ere, ahaleginak egin zitzakeen ibaitik hurbil bizitzeko eta bere habia zuhaixka garai batean egiteko.
Hirurek elkarrekin hitz egiten zuten konponbide bat aurkitzeko eta elkarrengandik bereizi beharrik ez izateko.

– E, lagunok! -entzun zioten.
– Bai! Zuei dagokizu-esan zien hartz arre handi batek-, barkatu deitzen ez didaten lekuan sartzen banaiz, baina entzuten ari natzaizue… Badakit hirurok zoriontsu izango zinateketen leku bat. Ni bizi naizen lekuan, mendian ibiltzen naiz nire lagun hartzekin eta ziur Lobori gustatuko litzaiokeela. Zuhaitz hostotsu eta altuak daude adar sendoekin, han Zozok bere habia egin lezake, eta nire kobazulotik hurbil ur gardeneko ibai handi bat igarotzen da, non nire egarria itzaltzen dudan, eta Apok nahi adina igeri egin eta jolas dezake.
Denak oso pozik jarri ziren.
Hartzi esker, bizitzeko leku natural ederra aurkitu zuten.
Inork ez zion bere bizimoduari uko egin behar izan, nahiz eta prest zeuden elkarrekin irauteko eta, gainera, lagun berri bat egin zuten.

Jesusek esan eutsen abadeburu eta herriko zaharrei:
«Zuek zer deritzozue? Gizon batek seme bi ebazan, eta bategana joan eta esan eutsan:
– «Seme, zoaz gaur mahastira, lanera».
Harek erantzun:
– «Ez dot gura».
Baina gero damutu eta joan egin zan. Besteagana ere joan eta gauza bera esan eutsan. Eta harek erantzun:
– «Banoa, jauna»;
baina ez zan joan. Bietan zeinek egin eban aitaren nahia?» (Mt 21)

Eroso eseri ginen aulkian, oinak lurrean jarri genituen, eskuak hanken gainean, eta burua tente, gainean flotatzen zuen puxika batek burutik gora leunki tira egingo balu bezala.

Prest zaude?

Arnasa emeki hartu airea sabeleraino irits dadin. Inspiratu, 1, 2, 3 eta 4. Astiro askatzen da 1, 2, 3 eta 4an.
Hartu airea berriro 1, 2, 3 eta 4an, eta askatu 1, 2, 3 eta 4.

Orain begiak leun ixten ditu, arnasa sakon hartzen du eta airea pixkanaka askatzen du.

Ikasturte berri honetan gure ikaskideen, irakasleen, familiaren, lagunen… laguntza berezia izan dugu.

Gogoan duzu aintzira zoragarri batera iristen zen lehengo eguneko bidezidorra? Jarraitu bideari eta eseri berriro han lasai.
Leku honetara itzultzea gustatzen zaizu. Oso ondo dago.

Arnasa lasai hartu eta musika entzuten ari zara.

https://www.youtube.com/watch? v = S55h-1wigCw

Bat-batean, zerbait entzuten duzu zure atzean eta norbait sentitzen duzu zure ondoan.

Zure aingeru guardakoa da, zure ondoan egotera etorri dena!
Bake handia sentitzen duzu zurekin dagoela sentitzean.

Belarrira esaten dizu: «Ikasturte honetan ere zure ondoan egongo naiz eta zaindu eta babestuko zaitut».

Eskerrak eman eta belarrira ere zerbait esaten diozu.

(haurrei pixka bat uzten diegu musikarekin)

Orain, bere ondoan, musika entzuten jarraitzen duzu, arnasa astiro hartzen duzun bitartean.

Topaketa honen ondoren, agur esango diozu zure aingeruari eta besarkada handi bat emango diozu.

Arnasa sakon hartu behin baino gehiagotan, eta astiro, zure erritmoan eta presarik gabe, ireki begiak.

Partekatzeko:
Nola sentitu naiz?
Norbaitek nahi badu, aingeruari zer esan dion parteka dezake

(Txikienentzat konplikatuak dira abestiaren mezuak…
Eguna alaitasunez bizitzera animatzen ditugu, Jainkoak zainduko gaituelakoan!)

Hakuna talde kristauaren abesti bat entzungo dugu. Abesti horrek hasten dugun egunean alaitasunez bizitzera gonbidatzen gaitu…
Zer gerta ere, jar dezagun bihotza Jesusen eskuetan…

Gaur, irailak 26, «Arma Nuklearrak Desagerrarazteko Nazioarteko Eguna» da.
Gure munduan jende askok ezin du BAKEAN bizi Siriako, Hegoaldeko Sudango, Nigeriako, Pakistango, Irakeko… gerrengatik.
Eta, ia ahaztu zaigun arren, gaur egun Ukrainako gerrak jarraitzen du, jende asko hil baita, familia askok dena galdu dute, haur askok eskolarik gabe jarraitzen dute, milioika pertsonak etxea, herrialdea… utzi behar izan dute.
Haietaz gogoratzen gara eta gerra eteteko eskatzen dugu, ipuin honekin…

Aspaldi ametsen harana deiturikoan eztabaida handia izan zela diote. Gatazka garai hartan, ibarra beldurraren bailara bezala ezagutzen zen.

Antzinako beldurraren haran honetan antzinako bi tribu bizi ziren. Haranaren ekialdean, lakutik gertu, gizon-emakume urdinen tribua zegoen, eta haranaren beste aldean, basoaren ondo-ondoan, gizon-emakume berdeen tribua.

Hasiera batean, tribu biak, gogaitu gabe, bailararen muturrean bizi ziren, ez zuten elkarrekin harremanik, ez baitzegoen ondo ikusia. Beti izan zen horrela, eta jakin gabe gizon-emakume urdinak berdeez mesfidatzen zirelako, gaiztoak zirela uste zutelako, eta gizon-emakume berdeak urdinez fidatzen ez zirelako, maltzurrak zirela uste zutelako. Baina elkar errespetatzen zuten eta ez zioten elkarri trabarik egiten.

Neguko egun batean gertatu zen, gizon eta emakume urdinen tribuko buruak erabaki zuenean lakua bere lurraldean zegoenez, ura nahi zuten beste tribuko pertsona haiek ordaindu egin behar zutela. Berehala, gizon eta emakume berdeen tribuko buruak erabaki zuen, basoa bere lurraldean zegoenez, beste tribuko norbaitek egurra nahi zuenean, zuraren truke ordaindu beharko zuela.

Horrela hasi zen liskarra, hilabete batzuk igaro ziren, eta hilabete horietan zehar, bi buruzagiek uraren eta egurraren truke ordaindu beharreko kopurua handitu zuten. Gehiegizko ordainketa horiekin, bi tribuetako biztanleak pobretzen joan ziren. Gero eta pobreagoak ziren, eta ur eta egur asko zegoen arren, ondasun horiek urriak ziren etxeetan. Gorrotoa handitzen joan zen bi tribuen artean.

Gizon eta emakume urdinek ez zuten berotzeko egurrik, eta gizon eta emakume berdeek ez zuten urik. Egoera horretan, ura eta egurra lapurtzen hasi ziren. Egoera gero eta estuagoa zen, eta goiz batean gatazka piztu zen. Bi tribuetako pertsonak elkartu ziren kontrako tribuko gaizto eta gaiztoen aurka borrokatzeko, haraneko baliabide guztien boterea izateko.

Horrela hasi zen zentzugabeko borroka, ura eta egurra soberan baitzeuden guztientzat. Borrokek urte batzuk iraun zuten, basoa hiltzen ari zen eta ura zikintzen ari zen inor ez zelako haietaz arduratzen. Asko izan ziren hildakoak eta asko zaurituak.

Zorionez, bi tribuetako haurrak beste lurralde batzuetara bidali zituzten gatazka konpondu arte. Leku urrun batean, berdeen tribuko buruzagiaren semeak urdinen tribuko buruzagiaren alaba ezagutu zuen. Bi umeak oso lagun egin ziren. Oso pozik zeuden, gizon eta emakume berde eta urdinak ulertzen ez zituztenak, gatazkak ulertzen ez zituztenak, biak bailara berean bizi zirelako.

Hazi eta beren haranera itzuli zirenean, harana oso aldatuta zegoen. Ia ez zegoen urik, ezta egurrik ere. Borrokek aurrera jarraitzen zuten, eta pertsonak gero eta pobreagoak eta dohakabeagoak ziren. Eta okerrena ezin zen lagunak izan, gurasoek ukatu egin zieten elkar ikustea. Baina oso lagunak zirenek ezkutuan elkar ikustea erabaki zuten.

Haranetik urrun ezkutuan elkartu zirenean, egoera aldatzeko plan bat asmatu zuten. Pixkanaka-pixkanaka, bakoitzak bere tribuko gazteak ekarri zituen, eta denak batera harana berreraikitzeko planak egiten hasi ziren.

Arratsalde batean, gatazkaren ondorioz adineko guztiak agortuta zeudenean, tribu bietako gazte guztiak bailararen erdian bildu ziren, guztiei entzuteko eskatu eta bailara berreraikitzeko plana azaldu zieten. Denak oso harrituta zeuden, bakea lortzeko eta haranera bizitza itzultzeko ahaleginak batzea baitzen planteatzen zuten irtenbidea.

Oso konbentzituta ez zeuden arren, plana jarraitzea erabaki zuten, leher eginda zeudelako. Berehala konturatu ziren beste tribuko pertsonak ez zirela gaiztoak, baina ez zirela inoiz elkarri hitz egiteaz arduratu, ezta gatazkak baino lehen ere. Konturatu ziren, halaber, denontzat onena lankidetzan aritzea eta elkarrekin bizitzea zela.

Horrela, pixkanaka eta ahalegin handiz, bailara berreraiki zuten. Aintzira handiak ur garbia izan zuen berriro, eta basoa hazten ari zen. Ordutik, ibarra ametsen harana bezala ezagutua izan zen, eta bertako biztanleak, tribu bietako gizon-emakumeak, elkarrekin bizi izan ziren elkartuta eta bakean.