Bazen behin ume bizkor eta aberats bat, ia denetarik zeukana, eta gauza bitxi eta bitxienak bakarrik nabarmentzen zitzaizkion.
Horixe gertatu zitzaion ispilu zahar batekin, eta gurasoak konbentzitu zituen agure misteriotsu bati eros ziezaioten.
Etxera iritsi eta ispiluan islatuta ikusi zuenean, aurpegia oso triste zuela sentitu zuen.
Ispiluaren aurrean irribarre egiten eta imintzioak egiten hasi zen, baina haren islak triste jarraitzen zuen.
Harrituta, gozokiak erostera joan zen, eta dena pozik ikusi zuen ispiluan, baina haren islak triste jarraitzen zuen.
Era guztietako jostailuak eta katxibatxeak lortu zituen, baina, hala ere, ez zion ispiluan triste egoteari utzi, eta, atsekabetuta, bazter batean utzi zuen.
«A zer ispilu arraroa! Ispilu hondatu bat ikusten dudan lehen aldia da!», esan zuen…
Arratsalde hartan bertan kalera irten zen jostailu batzuk erostera eta jolastera, baina parkerantz zihoala, haur txiki bat topatu zuen negarrez, triste.
Hainbeste negar egiten zuen, eta hain bakarrik ikusi zuen, non laguntzera joan baitzitzaion zer gertatzen zitzaion ikustera.
Haurrak kontatu zion bere gurasoak galdu zituela, eta elkarrekin haren bila hasi ziren.
Mutikoak etengabe negar egiten zuenez, gure haurrak gozoki batzuk erosi zizkion animatzeko, eta azkenean, asko ibili ondoren, haurraren gurasoak aurkitu zituzten, oso kezkatuta baitzeuden haren bila.
Mutikoak agur esan zion umetxoari eta parkera abiatu zen, baina berandu egin zela ikusita, buelta eman eta etxera itzuli zen, jostailurik eta dirurik gabe.
Etxean, bere gelara iristean, ispilua utzi zuen txokotik zetorren distira bat ikusi zuela iruditu zitzaion.
Eta bere buruari begiratu zionean, pozez zoratzen aurkitu zuen bere burua, gela osoa argituz.
Orduan ulertu zuen ispilu haren misterioa, bere jabearen benetako poza islatzen zuen bakarra.
Eta konturatu zen egia zela eta benetan zoriontsu sentitzen zela ume hari lagundu ziolako.
Eta harrezkero, goizero ispilura begiratu eta distira berezi hori ikusten ez duenean, badaki zer egin behar duen berreskuratzeko.
