BIZITZAREN ZIMURRAK

Barbara aitonaren zimur ugariei begira jarri zen lehen aldia udazkeneko egun eguzkitsu batean izan zen. Gorputz osoa zimurrez beteta zeukan.
– Aitona, zimurrentzako amaren krema eman beharko zenuke.

Aitonak irribarre egin zuen, eta zimur pila bat agertu zitzaizkion aurpegian.
– Ikusten? Zimur gehiegi dituzu! -esan zuen Barbarak.

– Badakit, Barbara. Izan ere, zahar samarra naiz… Asko bizi izan naiz eta bizitzak gauza asko irakatsi dizkit. Horregatik ez dut horietako bakar bat ere galdu nahi. Zimur bakoitzaren azpian, ikasi nuen zerbaiten oroitzapena gordetzen dut, bizitzak irakatsi didan zerbaitena.

Barbarari begiak ireki zitzaizkion altxor bat aurkitu izan balu bezala, eta horrela mantendu zituen aitonak bere oroitzapenen bat azaltzen zion bitartean: bata, ikasi zuen egunean barkatzea gorrotatzea baino hobea zela gordetzen zuena; bestea, entzutea hitz egitea baino hobea dela esaten zuena; beste hori, ematea jasotzea baino garrantzitsuagoa dela erakusten zuena… eta horrela bizitzako beste lezio asko.

Egun hartatik aurrera, aitona gero eta ederragoa iruditzen zitzaion Barbarari. Aurpegian agertzen zitzaion zimur bakoitzarekin, neskatoa korrika joaten zen ikasgai berria ikustera. Harik eta hizketaldi haietako batean aitonak neskaren lepoan zimur txiki bat aurkitu zuen arte:
– Eta zu? Zer ikasgai gordetzen duzu hor?

Barbara pentsatzen geratu zen une batez. Gero irribarre egin eta esan zuen:
– Berdin dio zein zaharra zaren, aitona, zeren… Maite zaitut!

Horrela jakin zuen Barbarak bizitzan gertatzen zaigun guztitik ikastea zein garrantzitsua den.