Duela milaka urte enperadore gor bat bizi izan zen Txinan.
Txorien ahotsak entzun ezin zituenez, lumaje ederrik ez zuten guztiak zigortzeko agindu zuen.
Egun batean, Litay Fo alaba lorategian zegoen, eta izugarri hunkitu zen urretxindor bat mertxika baten adarretatik kantari entzutean.
— Adiskide maitea, ez duzu hemen egon behar, zigor handia duzu eta — esan zion.
— Nolanahi ere, gau hotz hauetan ezingo naiz gehiegi bizi — erantzun zion urretxindorrak.
Litay Fok bere geletara eramatea erabaki zuen, bera zaintzeko eta bere trinoekin gozatzeko. Baina goiz batean, oharkabean, enperadorea neskaren gelara sartu eta txoria aurkitu zuen.
— Ihes egin zure bizia salbatzeko! — oihu egin zuen Litay Fok bere maskota babesteko.
Txoritxoak obeditu egin zion.
Hala ere, denborak aurrera egin ahala, neskatoa ahultzen hasi zen bere absentziaren tristeziagatik. Enperadoreak mediku bat ekarrarazi zuen.
— Ezin dugu ezer egin haren alde — baieztatu zuen.
Aitak kezka handiz hartu zuen berria, baina, doktorearen bisita aprobetxatuz, bere gorreriaz galdetu zion.
— Horretarako badago sendabide bat: urretxindor baten bihotz beroa belarrira aplikatzean datza — esan zuen medikuak.
— Bilatu ezazue bat berehala! — agindu zuen erregeak.
Berarekin lan egiten zuten gizonek, hain zuzen ere, Litay Foren txoritxo maitearengana eraman zuten. Hau hegan sartu zen gelara.
— Izan ezazu nire bizitza. Ziur nago zure alaba pozik egongo dela belarria berreskuratzen baduzu — esan zion txoritxoak enperadoreari, hark irakur zezan mezua idazten ari zen mendeko baten bitartez.
Txori txikiaren ontasunak hunkiturik, enperadorearen begiak malkoz bete ziren.
— Inolaz ere ez. Nahiago dut gorra izaten jarraitu min eman baino — esan zuen.
Urretxindorrak jauregian bizitzen jarraitu zuen. Litay Fo laster suspertu zen bere tristuratik, eta enperadoreak jakin zuen txorikume hura zela denetan ederrena, ez kantuagatik, ez lumajeagatik, bizitza bat salbatu zuen bihotz onberagatik baizik, eta taupadaka jarraitu zuen urte askoan.