Zetazko zizare txikia.
Zer gertatzen zaizu, ama? – aldetu zion zetazko zizare txikiak amari, azken aldian ohi baino horiago ikusten zuelako.
Ezer ez, seme. Nekatu samar nago, hori da dena -Erantzun zuen amak, gero eta gehiago ezkutatzen zuen zetazko bola baten barruan bueltaka jarraitzen zuen bitartean.
Baina… zergatik egiten duzu etxetxo hori inoiz izan ez badugu? -Galdetu zuen berriro zizare urduriak.
Zu bezain txikia nintzenean, nire ama ikusi nuen hau bezalako bat egiten, eta orain uste dut nire ordua iritsi dela.
Zergatik da hain txikia? Egon al naiteke zurekin etxetxoan? -Esan zuen berriro gero eta harrituago zegoen zizare txikiak.
Ezetz uste dut, seme. Egunen batean zu handia izango zara eta zurea egin ahal izango duzu -Esan zuen amak, burua ia ikusten ez zitzaion zizareari.
Ama, beldur naiz ez ote zaitudan berriz ikusiko. Ez dut zuk sufritzea nahi. Nik ere ez dut sufritu nahi. -Zotinka hasi zen zizare txikia, amari azken musu bat ematen zion bitartean.
Ez kezkatu, fida zaitez nitaz. Nekatuta nago eta atseden pixka bat behar dut. Hitz ematen dizut berriro ikusiko dugula elkar, baina orain hostoak jaten jarraitu behar duzu, handi eta indartsu jartzeko. Fida zaitez nigan, eta aurrerago ikusiko dugu elkar. – Oihu egin zuen amak, zeta pixka bat gehiagorekin azken ahoa ixten zuen bitartean.
Egunak joan ziren, eta ama zizarearen etxetxoa ez zen mugitzen. Ez zen zaratarik entzuten. Ama zizareak ere ez zuen zurrungaka egiten lo sakonean bezala. Hiru egunez etxeko atean egon ondoren, zizare txikiak gosea sentitu zuen eta erabaki zuen ezin ziola amari gehiago itxaron. Obeditu egin behar zion, eta ahal zituen orri guztiak jan behar zituen handia izateko eta bere etxetxoa egiteko. Handik egun askotara, amaren hitzak berriro gogoratu eta bisita bat egitera joatea erabaki zuen. Etxetxoak pitxer bat zeukan eta ama ez zegoen barruan. Goian, zuhaitz batean, amaren antzeko norbait zegoen, baina hura baino askoz ederragoa eta gazteagoa. Hegoak eta antenak zituen, eta amak azken egunetan galdu zuen bizitasuna berreskuratu zuen.
Ama! Zu zara… Itzuli zara… Bizirik zaude… Bakarrik utzi ninduzula uste nuen… Begira zer handia jarri naizen zuk esandako hostoak jaten -Esan zuen zizare txikiak begietan malkoak zituela.
Seme, esan nizun berriro elkar ikusiko genuela… Orain amets egitera ere ausartzen ez nintzen gauzak egin ditzaket… Orain, urrutiko herrialde batera joan baino lehen, entzun nire azken aholkua: ez izan inoiz beldurrik, zeren etxe barruan gertatzen zaiguna imajina dezakezun gauzarik zoragarriena baita… -Mintzatu zen ama zizare, hegaldia altxatu eta ostertzean desagertu baino lehen.
Eta zizare txikiak, irribarre handi bat aurpegian, agur esan zion amari, egunen batean berak ere bere etxetxoa egingo zuelakoan…
