Ortzadarrarren kondaira

LH 1-3

LH 4-6

Aspaldi koloreak hasi omen ziren borrokan. Bakoitzak aldarrikatzen zuen bera zela garrantzitsuena, erabilgarriena, gogokoena.
GORRIA hizketan hasi zen:
– “Ni naiz kemenaren eta arriskuaren kolorea. Prest nago kausa baten alde borrokatzeko. Ni gabe lurra hutsik legoke, ilargia bezala. Grinaren eta maitasunaren kolorea naiz; arrosa gorriarena, pazko-lorearena eta mitxoletarena. Erregetzaren eta boterearen kolorea naiz. Erregeek, estatuburuek, apezpikuek, beti aukeratu naute, autoritatearen eta jakituriaren zeinua naizelako”.
Gero LARANJA hitza hartu zuen:
– “Ni osasunaren eta indarraren kolorea naiz. Ez naiz oso ohikoa, baina ederra naiz. Nik garraiatzen ditut bitamina garrantzitsuenak. Pentsa azenarioak, kalabazak, laranjak, kirtenak eta papaiak. Ez nago, denbora guztian bueltaka, baina egunsentian edo ilunabarrean zerua koloreztatzen dudanean, nire edertasuna hain harrigarria da, inork ez uela zuengan pentsatzen”.
HORIAK barre egin zuen:
– “Hain serioak zarete! Nik barreak, alaitasuna eta beroa ekartzen ditut mundura. Eguzkia horia da, ilargia horia, izarrak horiak. Ekilore bati begiratzen diozun bakoitzean, mundu osoa hasten da irribarrez. Ni gabe ez legoke poztasunik”.
BERDEAK esan zuen:
– “Zalantzarik gabe, ni naiz garrantzitsuena. Bizitzaren eta itxaropenaren zeinua naiz. Belarrerako, zuhaitzetarako, hostoetarako aukeratu naute. Ni gabe animalia guztiak hilko lirateke. Begiratu ingurura eta gauza gehienetan nagoela ikusiko duzue”.
URDINAK eten zuen:
– “Zuk lurra besterik ez duzu buruan, baina kontuan hartu zerua eta itsasoa. Ura da Bizitzaren oinarria eta hodeiek xurgatzen dute itsaso urdinetik. Zeruak espazioa, bakea eta lasaitasuna ematen ditu. Nire bakerik gabe zaletu hutsak zinatekete”.
URTETSUA besteak baino askoz lasaiago mintzatu zen, baina determinazio berberaz:
– «Pentsa ezazue nitaz. Isiltasunaren kolorea naiz. Oso gutxitan erreparatuko didazue, baina ni gabe denak izango zinatekete azalekoak. Pentsamendua eta hausnarketa ordezkatzen ditut, ilunabarra eta ur sakonak. Oreka eta kontrasterako, otoitzerako eta barne bakerako behar nauzue”.

Horrela sortu ziren koloreak, nor bere onena zela sinetsita. Haren borroka gero eta zaratatsuago bihurtu zen. Bat-batean, argi zuri distiratsuko distira agertu zen. Tximistak burrunbaka ari ziren. Euria barra-barra hasi zuen. Koloreak ikaraz kuzkurtzen hasi ziren, bata bestearengana hurbilduz babes bila.
EURIAK hitz egin zuen:
– “Zoratuta zaudete, koloreak, zeuen buruaren aurka borrokatzen, bakoitza gainerakoak menderatzen saiatzen. Ez al dakizue Jainkoak denak egin zaituztela? Bakoitza helburu berezi, bakar eta ezberdin baterako. Berak maitatu zintuen. Jainkoak munduan zehar zabaldu nahi zaituzte kolorezko arku handi batean, guztiok maite zaituztela oroitzeko, elkarrekin bakean bizi zaitezketela gogoratzeko, zuekin dagoela promes gisa, biharko itxaropenaren seinale”.

Eta horrela erabili zuen Jainkoak euria mundua garbitzeko. Eta ortzadarra zeruan jarri zuen, ikusten duzuenean elkar kontuan hartu behar duzuela gogoratzeko.