Duela gutxi hasi dugu maiatza.
Amaren eguna joan den igandean ospatu dugu.
Hilabete honetan, bereziki, kristauok Maria gogoratzen dugu, udaberriaren eta loreen alaitasunarekin.
Gaur ipuin honekin egiten dugu:

Mendikoherrixka batean, udaberrianlehiaketabitxi bat egitekoohituradago. Bizilagunbakoitzaudaberrikolehen lorea aurkitzensaiatzen da. Aurkitzenduenairabazlea da eta zorteederra izango du urtehorretan. Bai umeekbainagusiek, denek, parte hartzendute.
Urte batean, elurraurtzenhasizenean eta mendiaigoahal izan zenean, denakirtenzirenlehen lorearen bila. Orduaketa orduakemanzituztengoitik,behetik eta mendi-hegaletanlehenengo lorearen bila, bainaez zen ezerageri. Aldeegiteko prest zeudenbaina, bat-batean, oihuentzun zen:
– Hemendago! Nikaurkitudut! – Ume baten ahotsa zen. Denakharenganajoanzirenkorrika, txalotzen eta pozezbetetaudaberrikolehen lorearen aurrean.
Baina lorea haitzarteanzegoen, amildegi baten azpitik metro batzuetara. Mutikoakbesoaluzatutaseinalatzenzuen, bainaezinzuenharrapatu. Erortzekobeldur zen. Munduanbesteezerbainogehiagonahizuen lore hura, eta apustua eta berezorteonairabazinahizituen, bainaezinzuenhartu.
Jendeguztialaguntzeko prest zegoen. Bostgizonsokabatekinjaitsiziren, bainahaurraamildegiarenbeldur zen. Sokagogorrago bat bilatuzuten. Hamar gizonekeutsikozuten. Denekanimatzenzuten. Umeakezzuenbereburuakonbentzitzenuzten eta negar egitenzuen. Bat-batean negar egiteariutzizion. Malkoaklehortuzitueneskubatez. Denakisilikgeratuzirenzereginedoesanbeharzuenikusteko.
– Ongi da. Jaitsikonaiz — esanzuenlasaiago —, jaitsiegingonaiz, baldin eta niregurasoekeustenbadutesoka!
Eta horrelalortuzuten.