Ogroak harroputz jokatzen zuen denbora guztian, beti prest besteen gainetik zegoela erakusteko. Eta basoan inor ez zegoenez hari aurre egiteko bezain handi eta indartsu, ogro harroputzak ez zion enbarazu egiteari uzten.

Egun batean iratxo bat eta garagardo bat ados jarri ziren ogroa izutu eta bakean utz zitzan.

– Ispilu bat aurkitu dut basoan eta ideia bat izan dut-esan zuen iratxoak. Egin behar duzun gauza bakarra ogroa zirikatzea da, zure atzetik joan eta ispiluaren atzean ezkutatzeko.

– Zer egingo duzu zuk? -galdetu zuen garagardotxoak.

– Praktikatzen aritu naiz eta ahotsa anplifikatzen duen hodi bat egin dut-esan zuen iratxoak. Ikusiko duzu!

Biharamunean, garagardotxoak topo egin eta ogroa zirikatu zuen.

– Munduko ogrorik itsusiena zara! -oihu egin zuen garagardotxoak.

– Nola harrapatzen zaituen jakingo duzu-esan zuen ogroak.

– Saia hadi, ogro harroputz, itsusi eta zakur hori! -esan zuen garagardotxoak.

– Nola esan duzu? -marmar egin zuen ogroak. Jakingo duzu!

Ogroa garagardotxoarengana joan zen, eta basoan zehar korrika hasi zen. Baina ispilura zuzenean eraman beharrean, lehen ogroa nekatzeko buelta bat ematea erabaki zuen.

– Erotuta zaude! Nola hartuko haut…! -esaten zioten gainerako animaliek.

Handik pixka batera, garagardoa iratxoarekin adostu zuen lekuraino iritsi eta ispiluaren atzean ezkutatu zen. Ogroa heldu bezain laster, ispiluan islaturik ikusi zuen bere burua, iratxoak ahots sakon eta indartsu batez oihu egiten zuen bitartean:

– Jango zaitut, ogro, jango zaitut. Zatoz hona eta ez ihes egin.

Ogroak, ispiluan inoiz ikusi gabeak, pentsatu zuen beste ogro bat zegoela han. Eta hainbesteraino izutu zen, ezen korrika alde egin baitzuen.