Gaur da azaroko azken eskola eguna, gure sortzailearen hilabetea: Juan María de La Mennais.
Haien mezuak eta pentsamenduak gogoratu ditugu, elkarrekin ospatu dugu festa…
Esan besterik ez dugu: «EMAN DENA!», jar ditzagun praktikan egunez egun aurkitu ditugun mezuak.
Igande honetan hasiko da ABENDU eguraldia.
Hilabete da Juan Mariarengandik ikasitakoa bizitzeko eta, horrela, Eguberrietako festara prestatzeko, Jesusen jaiotzara.
Goza dezagun denontzako eguraldi berezi honetaz!
«Gogoratu esker onez jaso duzuna». Juan Maria
HARA MODALITATEA: «BALIODUN KEINUAK»
Gaur, ostegunero bezala, goiza hastera gonbidatzen zaituztegu HARAren eskutik. Aurtengo LEMA: «Amets egin dezagun» elkarrekin bizitzeko garaia.
Juan Mariak, gaurko bere esaldian, esker onaren balioaz hitz egiten digu, eskertzeko gaitasunaz, funtsezko zutabea amestu zituen lehen eskola eta komunitateetan.
Norbaitek eskerrak ematen dizkigunean, pertsona horrek aintzatesten gaitu. Era berean, eskerrak guk ematen ditugunean, konturatzen gara gehiago baloratzen dugula beste batzuek guregatik egiten dutena.
Bi keinu horiek besteengandik hurbilago egoten laguntzen digute.
Gaurko maximak esperimentatzeko aukera emango digu.
Gure aulkiarekin, binaka jartzen gara. Bata bestearen aurrean.
Jarraian, HARA jarreran eseriko gara. Zuen arreta bideratzen lagunduko dizue.
– Bizkarra zuzen, aulkiaren bizkarraldean ondo bermatuta.
– Oinak lurrarekin kontaktuan.
– Eskuak mahai gainean edo izterretan, nahiago dugun bezala.
– Burua zuzen, hari ikusezin batek tira egingo balio bezala.
Garrantzitsua da gure gorputza erlaxatzea eta behar bezala kokatzea, gure gorputzak sufritu ez dezan.
https://www.youtube.com/watch?v=gArIvTJdrEc
Musikaren laguntzarekin erlaxatzen gara.
Begiak itxi eta gure arnasari kasu egiten diogu.
Bizkorrago eta motelago joan gabe, gure gorputzak airea nola hartzen duen ikusten dugu, eta, pixkanaka, askatu egiten du.
Nabaritzen dugu nola lasaitzen eta kontzentratzen garen hemen eta orainean.
Begiak itxita jarraitzen dugu.
Orain aurrean dugun pertsonan pentsatuko dugu: nor den, nola ezagutu dugun elkar, beste leku batzuetan elkar ikusten dugun, eskolan ez ezik, nola hitz egiten dugun…
(Etenaldia).
Pentsatu zergatik eman nahi diozun eskerrak gaur.
(Etenaldia).
Prest zaudenean, jaso eskua, irakasleak ikus dezan nork duen erantzuna eta nork behar duen denbora gehiago erantzuna pentsatzeko.
(Jarraitu baino lehen, denek eskua jaso arte itxarongo dugu).
Begiak ireki eta parean dugun pertsonarekin partekatzen dugu zergatik eskerrak ematen dizkiogun gaur…
Partekatzeko:
Nola sentitu naiz?
Zer gustatu zait gehien?
Musikak lotzen gaitu besteekin, loturak estutzen ditu, eta gaur elkartzen gaituen abesti bat entzungo dugu, Menesiako eskolaz hitz egiten duena, Juan Mariak nahi zuen eskolaz: «Atrévete!»
Gaur, Juan Mariak dioen bezala, «bihotzaren belarriak zabaltzera» gonbidatuta gaude.
Abestia entzun eta letrari erreparatzen diogu.
Hobeto dakizkigun zatiak abestera anima gaitezke, bizitzeko eta sentitzeko.
Ondoren, bakoitzari gehien gustatzen zaion esaldia partekatzen dugu.
Azaroaren 26an, Menesiarren sortzaile Juan María gogoratu genuen bereziki. 1860ko abenduaren 26an hil zen, baina Gabonetako jaiekin bat egiten duenez, hilabete lehenago ospatu genuen…
Ikus dezagun bideo labur bat, bere bizitzako azken uneak kontatzen dituena eta Anaiei esaten diena, gaur Menesiarrei esaten diena:
«Inoiz ez ahaztu Jesus ezagutaraziz hezi behar duzuela»
Bideoa ikusi ondoren, poliki egingo dugu OTOITZ hau:
ESKERRIK ASKO
Eskerrik asko, Jauna,
Zure maitasunaren hazia
nigan jartzeagatik.
Eskerrik asko nire familia eta lagunekin
lotzen nauten maiatsun-loturengatik.
HEMEN NAGO
Gero eta adiskideagoak izan gaitezen.
Nire inguruan jartzen dituzun pertsonek
zain nazatela,
haien bidez zure maitasuna daukat.
LAGUNTZEKO PREST NAUKAZU
Prest naukazu nire ingurukoak
maitasunez zaintzeko.
Prest naukazu nire ondoan jartzen dituzunei
zure adiskidetasuna helarazteko.
Deitzen zaituen kanpaia
Historia hori duela urte asko gertatu zen urrutiko leku batean, haran berde eta eder batean, ur gardenezko ibai batek zeharkatzen zuena, non herri txiki asko baitzeuden teilatu gorriz, elizez eta eskolez beteta, txikiak baina maitagarriak.
Herri nagusiko eskolan bazen kanpai bat goizero jotzen zuena eta ume guztiei deitzen ziena ikastera eta jolastera joan zitezen. Etxe bakoitzetik, eskolara zuzenean joaten ziren haur batzuk ateratzen ziren korrika. Gurasoek eskutik helduta laguntzen zieten txikienei, baina, hurbil zeudenean, eskolaraino joaten ziren korrika, irakasleak zain zituztela. Hala gertatzen zen goizero. Berriro jo zuen kanpaia, eta eskola alaitasunez eta ikasketaz bete zen.
Udaberriko gau batean, ilargiak ozta-ozta argitzen zuenean eta gaueko txorien kantua besterik entzuten ez zenean, soinu ezagun batek esnatu zituen herri guztiak. Eskolako kanpaia zen. Zergatik jotzen zuen gauean? Ez zen eskolara joateko ordua…
Etxe guztietan argiak piztu ziren eta bizilagunak leihoetara atera ziren. Gaua zen, baina ibarraren goialdean eguna argitzen ari zela zirudien. Argi distiratsu eta indartsu bat ikus zitekeen, tarteka hazten ari zena eta herriarengana hurbiltzen ari zela zirudiena. Auzokoek, izututa, haurrak hartu eta korrika alde egin zuten.
Zer ari zen gertatzen? Asmatu duzue? Sute handi bat zegoen! Su handi bat hurbiltzen zen herrira, eta horregatik jotzen zuen eskolako kanpaiak, esnatzeko eta auzokoei arriskuaz ohartarazteko.
Ia ez zuten sua gelditzeko astirik izan, eta basoz baso ibili zen etxe askotara iritsi arte. Eraikin batzuk salbatu ziren, baina, zoritxarrez, suteak eskola suntsitu zuen eta haurrak ikasteko eta ikaskideekin bizitzeko lekurik gabe geratu ziren.
Helduak oso lanpetuta zeuden beren gauzak berreskuratzen eta suak erre zuen guztia konpontzen, baina inork ez zuen pentsatu eskola berreraikitzea. Haurrak saltoka ari ziren etxeetako hondakinen eta errautsen artean. Aspertu egiten ziren ezer ez egiteaz.
Garai hartan, herri bateko apaizak, elizatik geratu zena konpondu nahian, Biblia bat aurkitu zuen. Orri gutxi batzuk irakur zitezkeela ikusita, hondakin pila batera bota zuen. Erori zenean, Biblia irekita geratu zen, eta apaiza, jakin-minez, hurbildu egin zen zer jartzen zuen ikustera.
Dirudienez, Jesus hizketan ari zen eta honako hau esaten zuen: «Utzi haurrei nigana hurbiltzen».
Apaizak ez zion garrantzi handirik eman, eta hondakinak botatzen jarraitu zuen; hala ere, ia gauez etxeratu zenean, itxura txarreko haur talde batekin egin zuen topo. Une horretan, irakurritako esaldia berreskuratu zuen. «Utzi umeei nigana hurbiltzen», pentsatu zuen. «Zergatik ez dut eskola bezalako zerbait premiazkoa eta premiazkoa konpontzen?».
Eta horrela izan zen. Haurren beharra ikusi zuten hainbat pertsona elkartu zituen, eta denbora gutxian berriro entzun zen soinu ezagun hori: eskolako kanpaia.
Eskola hori berreraikitzen amaitu zutenean, ondoko herriko eskolan laguntzea erabaki zuten. Eta gero, beste bati, eta beste bati…
Eta «koloretsu» istorio hau EZ da amaitu!
Nork daki zergatik?
Nor gogorarazten dizute istorioko protagonistek?
Igande hau Liturgi Urteko azkena da. Jesusen jaia ospatzen da, Unibertsoaren Erregea. Datorren igandean hasiko gara Abendu aldean (Gabonetarako prestaketa).
Honela kontatzen digu igande honetako eukaristiaren Ebanjelioak, Jesusek Pilatori esaten diona:
Jesusek erantzun:
«Nire erregetza ez da mundu honetakoa. Nire erregetza mundu honetakoa balitz, nire jenteak burrukan egingo leukee, Ni juduen eskuetan ez jausteko. Nire erregetza, ostera, ez da hemengoa».
Orduan, Pilatok esan eutsan:
«Beraz, errege zara Zu?»
Jesusek erantzun eutsan:
«Bai, errege naz, zeuk dinozun lez. Horretarakoxe jaio eta etorri naz mundura: egiaren testigantza egiteko. Egiarena danak entzuten dau nire ahotsa». (Jn 18)
Bideo honetako txotxongiloek kontatzen digute Jesus gure erregea denean gertatzen dela:
«BATUTA gauden bitartean, indartsuak izango gara». Juan Maria
HARA «BALIODUN KEINUAK» MODALITATEA
Gaur, ostegunero bezala, goiza hastera gonbidatzen zaituztegu HARA maximoaren eskutik, gure bertsio hobe bati itxura emateko eta amets egiteko tresna oso indartsua.
Gaurko hitzekin, Juan Mariak elkarrekin lan egitera gonbidatzen gaitu, talde bat bezala.
Horregatik, gaurko maximak talde-une bat oparituko digu, batasuna zaintzea zein garrantzitsua den baloratzen lagunduko diguna, egunero eskola gisa batuta egoteko ahalegina egiten lagunduko diguna.
Musikaz baliatzen gara:
https://www.youtube.com/watch?v=DIvewN35QT4
Zutitu eta zirkulu handi batean jarri ginen.
Eskutik heldu eta begiak ixten ditugu, musikan kontzentratuta.
Jarraian, arnasketa pare bat egiten saiatuko gara elkarrekin, isilean, talde gisa lasaitzen saiatuz.
Talde bateratu gisa ikusten dugu geure burua, bere desberdintasunetan, konektatuta, helburu komun batekin.
(Utzi pixka batean…)
Orain, astiro, begiak ireki eta, irekitzean, hitzik erabili gabe, gure begiradaz zirkulua zeharkatzen dugu, klase bakar eta errepikaezin honetako kide bakoitzari begiratuz.
Gure begirada norbaitekin bat badator, keinu bat egin dezakegu edo irribarre egin, «egun on» modu lasaiagoan eta bereziagoan emanez.
Zirkulua desegin eta berriro eseri gara, egun berri bati hasiera emateko prest.
Partekatzeko:
Nola sentitu naiz?
Nola zaindu talde gisa lotzen gaituzten loturak?
Gaur egun, Anaiak eta Laikoak Menetar, irakasleak, ikasleak eta familiak, Juan Mariaren ametsa bizirik mantentzen jarraitzen dugu eta berak nahi zituen eskolen historia idazten.
Azaroan, Juan Mariaren hitzak gogoratzen ari gara, harengana pixka bat gehiago hurbildu nahian.
Bere esaldiek bere izaera, nahiak edo ideiak hobeto ezagutzen laguntzen digute.
Gaurko maximak dioen bezala, Juan Mariak bere ikastetxeetako ikasleak zoriontsu izatea nahi zuen.
Menesiar eskolak Juan Mariak bere garaiko haurrengan ikusi zituen beharrei erantzuteko sortu ziren: eskolara joaten ez ziren haurrak, pobrezia eta indarkeria inguruan zituztenak.
Gaur Haurren Eskubideen Nazioarteko Eguna ospatzen dugu.
Horregatik, gaur egun bereziki gogoan ditugu eskolara joan ezinik jarraitzen duten, esplotatuak izaten ari diren, gerren biktima diren edo salbu egoteko etxerik ez duten haur guztiak.
Juan Mariak haurren eskubideak defendatu zituen, eta guk, gure ikastetxeetatik, eskubide horiek zaindu eta betetzen direla ziurtatu behar dugu, haurrik atzean utzi gabe.
UNICEFen bideo honek ikasteko eta eskolara joateko garrantzia ulertzen lagunduko digu:
Gaur ikasle eta irakasleak otoitzean batzen gara Menestarren sortzaile Juan Mariaren ametsagatik eskerrak emateko.
Hari esker, ikastetxe honetan ikas dezakegu, hazi, pertsona onak izateko prestatu eta mundua pixka bat hobea izan dadin lagundu…
Elkarrekin egingo dugu OTOITZ hau: «Eskerrik asko, Jesus»
Eskerrik asko, Jesus.
gaitasuna eman didazulako
eta ikasteko gogoa.
Lagundu entrenatzen
nire borondatea eta adimena,
ikasteko gogoa,
eta hobea izateko gogoa.
Eskerrik asko, Jesus.
oparitu dizkidazun trebetasunengatik
ondo prestatzeko
eta, horrela, handiagoa denean hobeto zerbitzatu ahal izatea.
Kontaidazu, Jesus,
besteek hobeto ikas dezaten laguntzeko.
Kontatu niri mundu hau egiteko
pixka bat hobea izan dadila…
bidezkoagoa, solidarioagoa, baketsuagoa.
Hemen nago, Jesus.
Kontatu niri!
KONPROMISOA ez da egun bateko zeregina, egunero erakusten da iraunkortasunaren, ahaleginaren eta dedikazioaren bidez.
Etxean inplikatzen bagara, gure familiarekin, eguneroko errutinen edo ohituren bidez egiten dugu.
Gure lagunak estimatzen baditugu, egunero frogatzen saiatzen gara.
Gure ikasketek kezkatzen bagaituzte, egunero lan egiten dugu eta ahalegintzen gara.
Kirol bat praktikatzen badugu, konstantziaz entrenatzen dugu.
Zer gertatuko litzateke egoera horietako edozeinetan egunero denborarik eta ahaleginik eskainiko ez bazenute?
Gaur, ipuin bat aurkitzera gonbidatzen zaituztegu, etengabe eta pazientziaz jokatzearen garrantziaz hitz egiten duena, axola zaigunari egunero denbora eta zaintza eskaintzearen garrantziaz.
PUTZUAK
Gizon batek lursail bat erosi berri zuen, eta lur azpiko ur asko zegoela ziurtatu zioten. Beharrezko tresna guztiak lortu bezain laster, putzu bat zulatzen hasi zen, aurkitzen ote zuen ikusteko.
Egun osoan aritu zen lanean, eta bost metro baino sakonagoko zuloa egin zuen, baina ez zuen urik aurkitu. Nekatuta eta atsekabetuta, agian lekuz okertu zela pentsatu zuen, eta hurrengo egunean berriro ezkerrerago saiatzea erabaki zuen.
Eta hala izan zen, biharamun goizean bere lurraldera itzuli eta beste leku batean zulatzen eta zulatzen hasi zen, baina bost bat metroko sakonera zuenean etsita geratu zen urik ere ez zela ateratzen ikusita. Orduantxe hasi zen pentsatzen iruzur egin ziotela, lur hartan ez zegoela urik. Hala ere, biharamunean berriro saiatzea erabaki zuen.
Oraingo honetan, lehen zuloetatik nahikoa urrundu zen, eta zori ona probatu zuen lurraren mutur batean. Zuloa egiten aritu zen goiz osoan. Oraingoan bost metrora iritsi zen eta beste batek jarraitu zuen, baina ezer ez, ez zegoen urik.
Egunak joan, egunak etorri, eta gauza bera probatu zuen ia hilabetez, baina azkenean uztea erabaki zuen.
– Engainatu egin naute! -kexatzen zen-. Hemen ez dago ez urik ez ezer, iruzur baten biktima izan naiz.
Egun batzuetan pentsatu ondoren, lurra saltzeko erabakia hartu zuen.
Handik urtebetera, berriro itzuli zen, lurra saldu zion pertsona nola zihoan egiaztatzera, eta harritu egin zen gizon bat etxola txiki baten ondoan eraikitako putzu eder batetik ura ateratzen ikusi zuenean.
– Hara -esan zion jabe berriari-, azkenean ura ateratzea lortu zenuen. Ez dut imajinatzen zer putzu egin beharko zenituen aurkitzeko, nik hamar zulo baino gehiagorekin probatu bainuen, eta ezer ez. Eta zulo bakoitza bospasei metrokoa zen!
– Beno, egia esan, nik zulo bakarra egin nuen.
– Zer? Nola liteke?
– Kontua da nik beti leku berean zuloa egiten jarraitu nuela, eta hamar metroko sakoneran ura aurkitu nuela.
Partekatzeko:
Istorioaren protagonista bazina, zer egingo zenuke zuk?
Zer ikas dezakegu historia honetatik?