Astea ipuin batekin hasiko dugu: «Tula, dortoka pazientziaz»

Tula izeneko dortoka beti nahi izan zuen basoko zuhaitz handiko goialdean hazten ziren lore gozoak probatu. Baina motela izanik eta zuhaitza oso altua zenez, inoiz ez zuen lortzen. Egun batean, Coco izeneko kolibri batek ikusi zuen loreak lortzen saiatzen, eta laguntzea erabaki zuen.
—Tula —esan zion Cocok—, ni azkar hegan egin dezaket, baina zuk baduzu nik ez dudan zerbait: pazientzia. Poliki-poliki igotzen bazara, lasai eta presarik gabe, ziur iritsiko zarela.
Tula hasi zen poliki igotzen, pausoz pauso, etsitu gabe. Nekatzen zenean, atseden hartzen zuen. Coco goitik animatzen zion. Azkenean, Tula zuhaitzaren goialdera iritsi zen eta loreen usain eta zapore gozoaz gozatu zuen. Ohartu zen pazientziak eta iraunkortasunak zailak diren gauzak posible egiten dituztela. Ordutik, Tula eta Coco lagun handiak izan ziren, eta elkarrekin ikasi zuten pazientziak merezi duela.

Orain, bukatzear gauden ikasturte honetako uneren bat parteka dezakegu, pazientzia izan dugulako eta merezi izan duelako…