Gure irribarrea opari bat da

Bazen behin paperezko panpina bat aurpegirik ez zuena. Gorputz osoan, aurpegian izan ezik, ondo ebakita eta pintatuta zegoen. Baina arkatz bat zeukan eskuan, eta, beraz, aukera zezakeen nolako aurpegia izango zuen. Horregatik, aurkitzen zenari galdezka ematen zuen eguna:
– Nolakoa da aurpegi perfektua?
– Moko handia duen bat – Erantzun zuten txoriek.
– Ez, ez, ez dezala mokorik izan – Esan zuten arbolek -. Aurpegi perfektua hostoz beteta dago.
– Ahaztu mokoa eta hostoak -moztu zituzten loreak- aurpegi perfektua nahi baduzu, bete ezazu kolorez.
Eta horrela, aurkitu zituen guztiak, animaliak, ibaiak edo mendiak izan, aurpegia bere forma eta koloreekin betetzera animatu zuten. Baina panpinak mokoa, hostoak, koloreak, ilea, hondarra eta beste mila gauza marraztu zituenean, inori ez zitzaion gustatu aurpegi hura, eta ezin zuen ezabatu!
Eta aurpegi perfektua izateko galdutako aukera gogoan, panpinak negarrez ematen zituen egunak.
– Nik mundu guztiari gustatuko zitzaion aurpegi bat besterik ez nuen nahi – Esan zuen -. Eta begira nolako hondamendia.
Egun batean, hodeitxo batek kexuak entzun zituen eta berarekin hitz egitera hurbildu zen:
– Kaixo, panpina! Uste dut lagundu zaitzakedala. Hodei bat naizenez eta formarik ez dudanez, nahi duzun aurpegia jar dezaket. Zer iruditzen zaizu aurpegia aldatzen badut gustuko duzun bat aurkitu arte? Pixka bat konpon zaitzakegu.
Panpinak izugarri gustatu zitzaion ideia, eta hodeiak era guztietako aurpegiak egin zizkion. Baina bakar bat ere ez zen behar bezain perfektua.
– Ez dio axola – Esan zuen panpinak agurtzerakoan -, lagun bikaina izan zara.
Eta hain besarkada handia eman zion, ezen hodeiak irribarre egin baitzuen muturretik muturrera, pozik lagundu ziolako. Orduan, une horretan bertan, panpinak esan zuen:
– Hori da nahi dudan aurpegia! Aurpegi perfektua da!
– Zer diozu? – Galdetu zuen hodei harrituak -. Baina orain ezer egin ez badut…
– Baietz, baietz. Besarkada bat ematen dizudanean jartzen duzun hori da… Edo kilimak egingo dizkizut! Begira!
Hodeia azkenean konturatu zen bere irribarre handiaz ari zela. Eta elkarrekin arkatz bat hartu zuten paperezko panpinari irribarre handi bat marrazteko, pikotxa, ile, kolore eta hostoen gainetik hamar aldiz pasatuz.
Eta, izan ere, aurpegi hura zen mundu guztiari gustatzen zitzaion bakarra, aurpegi perfektuen osagai sekretua baitzuen: inoiz ezabatzen ez zen irribarre handi bat.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.