Bazen behin Israel izeneko ume bat. Animaliak maite zituen.
Ahal izanez gero, etxalde bat edukiko luke animalia guztiekin bizitzeko, haiek zaintzeko.
Gehien gustatzen zitzaizkion animaliak zaldiak ziren.

Urte horretan, eskola amaitu zuenean, gurasoek galdetu zioten udan zer egin nahi zuen: ea udaleku batera joan edo antzerki-eskolak eman.
Galdetu zioten ea zeintzuk ziren bere zaletasunak jarduera bat aukeratu ahal izateko.
Israelek ez zuen asko pentsatu, erabakita zeukalako: zaldiak zeuden udaleku batera joan nahi zuen.

Bere familia ados egon zen eta kanpamentura apuntatu zuten.
Handik egun gutxira, bere motxila arropaz bete, denei agur esan eta bere ametsetako oporretara eramango zuen autobusera igo zen.
Iritsi zirenean, zeregin bat eman zioten: potrilloi bat zaindu behar zuenegunero.

Israel, hasieran urduri jarri zen. Ez nuen inoiz zaldi bat zaindu.
Oso gustukoak zituen, baina inoiz ez zuen kargarik izan.
Baina argi zeukan arduradunak lan hori egiteko agindu bazion, egiteko gai zelako izan zela.

Une horretatik aurrera, zaldien zaintzak eman zen guztia ikasteko prest egon zen, bere begiralearen gidaritzapean.
Askotan, duda egiten zuen, ondo ari zen ala ez, baina begiralearekin hitz egiten zuen, eta hark konfiantza ematen zion bere lana egiten jarrai zezan.

Kanpamendu hartan ez zen egon hobeto zainduta zegoen zaldirik.
Israel maite zuen eta egunero Israel saiatu zen frogatzen begiraleak zein ondo jokatu zuen berarengan konfiantza izaten.

Partekatzeko:
Zer gustatu zait gehien istorio honetatik?
Zerekin geratuko naiz ni aste honetarako?