Deitzen zaituen kanpaia
Historia hori duela urte asko gertatu zen urrutiko leku batean, haran berde eta eder batean, ur gardenezko ibai batek zeharkatzen zuena, non herri txiki asko baitzeuden teilatu gorriz, elizez eta eskolez beteta, txikiak baina maitagarriak.
Herri nagusiko eskolan bazen kanpai bat goizero jotzen zuena eta ume guztiei deitzen ziena ikastera eta jolastera joan zitezen. Etxe bakoitzetik, eskolara zuzenean joaten ziren haur batzuk ateratzen ziren korrika. Gurasoek eskutik helduta laguntzen zieten txikienei, baina, hurbil zeudenean, eskolaraino joaten ziren korrika, irakasleak zain zituztela. Hala gertatzen zen goizero. Berriro jo zuen kanpaia, eta eskola alaitasunez eta ikasketaz bete zen.
Udaberriko gau batean, ilargiak ozta-ozta argitzen zuenean eta gaueko txorien kantua besterik entzuten ez zenean, soinu ezagun batek esnatu zituen herri guztiak. Eskolako kanpaia zen. Zergatik jotzen zuen gauean? Ez zen eskolara joateko ordua…
Etxe guztietan argiak piztu ziren eta bizilagunak leihoetara atera ziren. Gaua zen, baina ibarraren goialdean eguna argitzen ari zela zirudien. Argi distiratsu eta indartsu bat ikus zitekeen, tarteka hazten ari zena eta herriarengana hurbiltzen ari zela zirudiena. Auzokoek, izututa, haurrak hartu eta korrika alde egin zuten.
Zer ari zen gertatzen? Asmatu duzue? Sute handi bat zegoen! Su handi bat hurbiltzen zen herrira, eta horregatik jotzen zuen eskolako kanpaiak, esnatzeko eta auzokoei arriskuaz ohartarazteko.
Ia ez zuten sua gelditzeko astirik izan, eta basoz baso ibili zen etxe askotara iritsi arte. Eraikin batzuk salbatu ziren, baina, zoritxarrez, suteak eskola suntsitu zuen eta haurrak ikasteko eta ikaskideekin bizitzeko lekurik gabe geratu ziren.
Helduak oso lanpetuta zeuden beren gauzak berreskuratzen eta suak erre zuen guztia konpontzen, baina inork ez zuen pentsatu eskola berreraikitzea. Haurrak saltoka ari ziren etxeetako hondakinen eta errautsen artean. Aspertu egiten ziren ezer ez egiteaz.
Garai hartan, herri bateko apaizak, elizatik geratu zena konpondu nahian, Biblia bat aurkitu zuen. Orri gutxi batzuk irakur zitezkeela ikusita, hondakin pila batera bota zuen. Erori zenean, Biblia irekita geratu zen, eta apaiza, jakin-minez, hurbildu egin zen zer jartzen zuen ikustera.
Dirudienez, Jesus hizketan ari zen eta honako hau esaten zuen: «Utzi haurrei nigana hurbiltzen».
Apaizak ez zion garrantzi handirik eman, eta hondakinak botatzen jarraitu zuen; hala ere, ia gauez etxeratu zenean, itxura txarreko haur talde batekin egin zuen topo. Une horretan, irakurritako esaldia berreskuratu zuen. «Utzi umeei nigana hurbiltzen», pentsatu zuen. «Zergatik ez dut eskola bezalako zerbait premiazkoa eta premiazkoa konpontzen?».
Eta horrela izan zen. Haurren beharra ikusi zuten hainbat pertsona elkartu zituen, eta denbora gutxian berriro entzun zen soinu ezagun hori: eskolako kanpaia.
Eskola hori berreraikitzen amaitu zutenean, ondoko herriko eskolan laguntzea erabaki zuten. Eta gero, beste bati, eta beste bati…
Eta «koloretsu» istorio hau EZ da amaitu!
Nork daki zergatik?
Nor gogorarazten dizute istorioko protagonistek?