Behin bi anaia zeuden, Tomas eta Javier. Bata bestearen aurrean bizi ziren landa zabal eder bateko bi etxetan.

Arazo txikiak zirela eta, denborarekin handi bihurtu baitziren, anaiek elkarri hitz egiteari utzi zioten. Bidean gurutzatzea ere saihesten zuten.

Halako batean, arotz bat iritsi zen Tomasen etxera, eta galdetu zion ea berarentzat lanik izango ote zuen. Tomasek erantzun zion:

— Ikusten al duzu errekatxo hartatik hurbil dagoen egur hori? Atzo moztu nuen. Nire anaia Javier aurrean bizi da eta, gure etsaitasunagatik, erreka hori desbideratu zuen gu behin betiko banatzeko. Beraz, nik ez dut haren etxea gehiago ikusi nahi. Nire anaiaren etxea ez ikusteko hesi oso altu bat egiteko enkargua uzten dizut.

Tomas herrira joan zen eta gauera arte ez zen itzuli.
Bere etxera iristean, harriduraz ikusi zuen, hesi baten ordez, arotzak zubi eder bat eraiki zuela, landa zabalaren bi aldeak lotzen zituena.

Hitz egin ezinik, bat-batean anaia ikusi zuen aurrez aurre, une horretan zubia irribarrez zeharkatzen ari zela:
— Tomas, anaia, ezin dut sinetsi zubi hau eraiki duzunik, ni izan bainintzen mindu zintuena. Barkamena eskatzera nator. Bi anaiek elkar besarkatu zuten.
Tomas konturatu zenean arotza bazihoala, esan zion:
— Tira, zenbat zor dizut? Zergatik ez zara geratzen?
— Ez, eskerrik asko — erantzun zuen arotzak —. Zubi asko ditut eraikitzeko!

Partekatzeko:
Zer gustatu zaizu gehien?
Eraiki al dezakegu «zubirik» gure gelan edo eskolan?