Saharako basamortu sutsuan barrena, zama astun bat bizkarrean zeramatela, bi lagun zihoazen, Farouk eta Ramses.
Gameluak galdu zituzten egun batzuk lehenago, eta leher eginda zeuden oinez egindako distantzia izugarriagatik.
Ia astebete zeramaten elikagairik probatu gabe, eta ura eguzki kiskalgarrian amaitzen zitzaien. Hankek min ematen zieten ibiltzeagatik, eta aurpegiko eta besoetako azala erreta zeuzkaten.
Bien artean bide hori aukeratu bazuten ere, Faroukek Ramsesi eskatu zion bide luze eta ezezagun bat aukeratu izana. Amorrua areagotuz zihoan: garrasi egiten zuen, keinuak egiten zituen, irain bat eta beste bat esan zizkion. Zaplazteko bat ere eman zion.
Ramses isilik geratu zen, sudurrari odola zeriola, baina ez zion erasoari erantzun. Begirada tristez eseri eta hondar gainean idatzi zuen hatz erakusleaz: -gaur nire lagunik onenak aurpegian jo nau.
Farouk harritu egin zen, baina ez zion ezer galdetu.
Biharamunean, dunetan barrena zihoala, Ramses erori egin zen, eta zaurituta geratu zen.
Bere lagun Farouk berehala jaitsi zen laguntzera, eta egun batzuetan ez zen bere ondotik aldendu. Ramsesek hobera egin zuen eta bidean zegoen harri batera joan zen. Han idatzi zuen: «Munduko lagunik onena daukat».
Faroukek galdetu zion: zergatik mindu zintudanean hondarretan idatzi zenuen eta gaur harrian idatzi duzu?
Ramsesek irribarrez erantzun zion:
Gure lagunen akatsak haizeak eramaten ditu gauez. Eguna argitzen duenean eta eguzkia berriro irteten denean, ezin ditugu gogoratu. Haren leialtasun-frogak, ordea, betiko geratzen dira gure bihotzean.