Gaur, irailak 26, «Arma Nuklearrak Desagerrarazteko Nazioarteko Eguna» da.
Gure munduan jende askok ezin du BAKEAN bizi Siriako, Hegoaldeko Sudango, Nigeriako, Pakistango, Irakeko… gerrengatik.
Eta, ia ahaztu zaigun arren, gaur egun Ukrainako gerrak jarraitzen du, jende asko hil baita, familia askok dena galdu dute, haur askok eskolarik gabe jarraitzen dute, milioika pertsonak etxea, herrialdea… utzi behar izan dute.
Haietaz gogoratzen gara eta gerra eteteko eskatzen dugu, ipuin honekin…

Aspaldi ametsen harana deiturikoan eztabaida handia izan zela diote. Gatazka garai hartan, ibarra beldurraren bailara bezala ezagutzen zen.

Antzinako beldurraren haran honetan antzinako bi tribu bizi ziren. Haranaren ekialdean, lakutik gertu, gizon-emakume urdinen tribua zegoen, eta haranaren beste aldean, basoaren ondo-ondoan, gizon-emakume berdeen tribua.

Hasiera batean, tribu biak, gogaitu gabe, bailararen muturrean bizi ziren, ez zuten elkarrekin harremanik, ez baitzegoen ondo ikusia. Beti izan zen horrela, eta jakin gabe gizon-emakume urdinak berdeez mesfidatzen zirelako, gaiztoak zirela uste zutelako, eta gizon-emakume berdeak urdinez fidatzen ez zirelako, maltzurrak zirela uste zutelako. Baina elkar errespetatzen zuten eta ez zioten elkarri trabarik egiten.

Neguko egun batean gertatu zen, gizon eta emakume urdinen tribuko buruak erabaki zuenean lakua bere lurraldean zegoenez, ura nahi zuten beste tribuko pertsona haiek ordaindu egin behar zutela. Berehala, gizon eta emakume berdeen tribuko buruak erabaki zuen, basoa bere lurraldean zegoenez, beste tribuko norbaitek egurra nahi zuenean, zuraren truke ordaindu beharko zuela.

Horrela hasi zen liskarra, hilabete batzuk igaro ziren, eta hilabete horietan zehar, bi buruzagiek uraren eta egurraren truke ordaindu beharreko kopurua handitu zuten. Gehiegizko ordainketa horiekin, bi tribuetako biztanleak pobretzen joan ziren. Gero eta pobreagoak ziren, eta ur eta egur asko zegoen arren, ondasun horiek urriak ziren etxeetan. Gorrotoa handitzen joan zen bi tribuen artean.

Gizon eta emakume urdinek ez zuten berotzeko egurrik, eta gizon eta emakume berdeek ez zuten urik. Egoera horretan, ura eta egurra lapurtzen hasi ziren. Egoera gero eta estuagoa zen, eta goiz batean gatazka piztu zen. Bi tribuetako pertsonak elkartu ziren kontrako tribuko gaizto eta gaiztoen aurka borrokatzeko, haraneko baliabide guztien boterea izateko.

Horrela hasi zen zentzugabeko borroka, ura eta egurra soberan baitzeuden guztientzat. Borrokek urte batzuk iraun zuten, basoa hiltzen ari zen eta ura zikintzen ari zen inor ez zelako haietaz arduratzen. Asko izan ziren hildakoak eta asko zaurituak.

Zorionez, bi tribuetako haurrak beste lurralde batzuetara bidali zituzten gatazka konpondu arte. Leku urrun batean, berdeen tribuko buruzagiaren semeak urdinen tribuko buruzagiaren alaba ezagutu zuen. Bi umeak oso lagun egin ziren. Oso pozik zeuden, gizon eta emakume berde eta urdinak ulertzen ez zituztenak, gatazkak ulertzen ez zituztenak, biak bailara berean bizi zirelako.

Hazi eta beren haranera itzuli zirenean, harana oso aldatuta zegoen. Ia ez zegoen urik, ezta egurrik ere. Borrokek aurrera jarraitzen zuten, eta pertsonak gero eta pobreagoak eta dohakabeagoak ziren. Eta okerrena ezin zen lagunak izan, gurasoek ukatu egin zieten elkar ikustea. Baina oso lagunak zirenek ezkutuan elkar ikustea erabaki zuten.

Haranetik urrun ezkutuan elkartu zirenean, egoera aldatzeko plan bat asmatu zuten. Pixkanaka-pixkanaka, bakoitzak bere tribuko gazteak ekarri zituen, eta denak batera harana berreraikitzeko planak egiten hasi ziren.

Arratsalde batean, gatazkaren ondorioz adineko guztiak agortuta zeudenean, tribu bietako gazte guztiak bailararen erdian bildu ziren, guztiei entzuteko eskatu eta bailara berreraikitzeko plana azaldu zieten. Denak oso harrituta zeuden, bakea lortzeko eta haranera bizitza itzultzeko ahaleginak batzea baitzen planteatzen zuten irtenbidea.

Oso konbentzituta ez zeuden arren, plana jarraitzea erabaki zuten, leher eginda zeudelako. Berehala konturatu ziren beste tribuko pertsonak ez zirela gaiztoak, baina ez zirela inoiz elkarri hitz egiteaz arduratu, ezta gatazkak baino lehen ere. Konturatu ziren, halaber, denontzat onena lankidetzan aritzea eta elkarrekin bizitzea zela.

Horrela, pixkanaka eta ahalegin handiz, bailara berreraiki zuten. Aintzira handiak ur garbia izan zuen berriro, eta basoa hazten ari zen. Ordutik, ibarra ametsen harana bezala ezagutua izan zen, eta bertako biztanleak, tribu bietako gizon-emakumeak, elkarrekin bizi izan ziren elkartuta eta bakean.