Jesusek esan eutsen abadeburu eta herriko zaharrei:
«Zuek zer deritzozue? Gizon batek seme bi ebazan, eta bategana joan eta esan eutsan:
– «Seme, zoaz gaur mahastira, lanera».
Harek erantzun:
– «Ez dot gura».
Baina gero damutu eta joan egin zan. Besteagana ere joan eta gauza bera esan eutsan. Eta harek erantzun:
– «Banoa, jauna»;
baina ez zan joan. Bietan zeinek egin eban aitaren nahia?» (Mt 21)

Eroso eseri ginen aulkian, oinak lurrean jarri genituen, eskuak hanken gainean, eta burua tente, gainean flotatzen zuen puxika batek burutik gora leunki tira egingo balu bezala.

Prest zaude?

Arnasa emeki hartu airea sabeleraino irits dadin. Inspiratu, 1, 2, 3 eta 4. Astiro askatzen da 1, 2, 3 eta 4an.
Hartu airea berriro 1, 2, 3 eta 4an, eta askatu 1, 2, 3 eta 4.

Orain begiak leun ixten ditu, arnasa sakon hartzen du eta airea pixkanaka askatzen du.

Ikasturte berri honetan gure ikaskideen, irakasleen, familiaren, lagunen… laguntza berezia izan dugu.

Gogoan duzu aintzira zoragarri batera iristen zen lehengo eguneko bidezidorra? Jarraitu bideari eta eseri berriro han lasai.
Leku honetara itzultzea gustatzen zaizu. Oso ondo dago.

Arnasa lasai hartu eta musika entzuten ari zara.

https://www.youtube.com/watch? v = S55h-1wigCw

Bat-batean, zerbait entzuten duzu zure atzean eta norbait sentitzen duzu zure ondoan.

Zure aingeru guardakoa da, zure ondoan egotera etorri dena!
Bake handia sentitzen duzu zurekin dagoela sentitzean.

Belarrira esaten dizu: «Ikasturte honetan ere zure ondoan egongo naiz eta zaindu eta babestuko zaitut».

Eskerrak eman eta belarrira ere zerbait esaten diozu.

(haurrei pixka bat uzten diegu musikarekin)

Orain, bere ondoan, musika entzuten jarraitzen duzu, arnasa astiro hartzen duzun bitartean.

Topaketa honen ondoren, agur esango diozu zure aingeruari eta besarkada handi bat emango diozu.

Arnasa sakon hartu behin baino gehiagotan, eta astiro, zure erritmoan eta presarik gabe, ireki begiak.

Partekatzeko:
Nola sentitu naiz?
Norbaitek nahi badu, aingeruari zer esan dion parteka dezake

(Txikienentzat konplikatuak dira abestiaren mezuak…
Eguna alaitasunez bizitzera animatzen ditugu, Jainkoak zainduko gaituelakoan!)

Hakuna talde kristauaren abesti bat entzungo dugu. Abesti horrek hasten dugun egunean alaitasunez bizitzera gonbidatzen gaitu…
Zer gerta ere, jar dezagun bihotza Jesusen eskuetan…

Gaur, irailak 26, «Arma Nuklearrak Desagerrarazteko Nazioarteko Eguna» da.
Gure munduan jende askok ezin du BAKEAN bizi Siriako, Hegoaldeko Sudango, Nigeriako, Pakistango, Irakeko… gerrengatik.
Eta, ia ahaztu zaigun arren, gaur egun Ukrainako gerrak jarraitzen du, jende asko hil baita, familia askok dena galdu dute, haur askok eskolarik gabe jarraitzen dute, milioika pertsonak etxea, herrialdea… utzi behar izan dute.
Haietaz gogoratzen gara eta gerra eteteko eskatzen dugu, ipuin honekin…

Aspaldi ametsen harana deiturikoan eztabaida handia izan zela diote. Gatazka garai hartan, ibarra beldurraren bailara bezala ezagutzen zen.

Antzinako beldurraren haran honetan antzinako bi tribu bizi ziren. Haranaren ekialdean, lakutik gertu, gizon-emakume urdinen tribua zegoen, eta haranaren beste aldean, basoaren ondo-ondoan, gizon-emakume berdeen tribua.

Hasiera batean, tribu biak, gogaitu gabe, bailararen muturrean bizi ziren, ez zuten elkarrekin harremanik, ez baitzegoen ondo ikusia. Beti izan zen horrela, eta jakin gabe gizon-emakume urdinak berdeez mesfidatzen zirelako, gaiztoak zirela uste zutelako, eta gizon-emakume berdeak urdinez fidatzen ez zirelako, maltzurrak zirela uste zutelako. Baina elkar errespetatzen zuten eta ez zioten elkarri trabarik egiten.

Neguko egun batean gertatu zen, gizon eta emakume urdinen tribuko buruak erabaki zuenean lakua bere lurraldean zegoenez, ura nahi zuten beste tribuko pertsona haiek ordaindu egin behar zutela. Berehala, gizon eta emakume berdeen tribuko buruak erabaki zuen, basoa bere lurraldean zegoenez, beste tribuko norbaitek egurra nahi zuenean, zuraren truke ordaindu beharko zuela.

Horrela hasi zen liskarra, hilabete batzuk igaro ziren, eta hilabete horietan zehar, bi buruzagiek uraren eta egurraren truke ordaindu beharreko kopurua handitu zuten. Gehiegizko ordainketa horiekin, bi tribuetako biztanleak pobretzen joan ziren. Gero eta pobreagoak ziren, eta ur eta egur asko zegoen arren, ondasun horiek urriak ziren etxeetan. Gorrotoa handitzen joan zen bi tribuen artean.

Gizon eta emakume urdinek ez zuten berotzeko egurrik, eta gizon eta emakume berdeek ez zuten urik. Egoera horretan, ura eta egurra lapurtzen hasi ziren. Egoera gero eta estuagoa zen, eta goiz batean gatazka piztu zen. Bi tribuetako pertsonak elkartu ziren kontrako tribuko gaizto eta gaiztoen aurka borrokatzeko, haraneko baliabide guztien boterea izateko.

Horrela hasi zen zentzugabeko borroka, ura eta egurra soberan baitzeuden guztientzat. Borrokek urte batzuk iraun zuten, basoa hiltzen ari zen eta ura zikintzen ari zen inor ez zelako haietaz arduratzen. Asko izan ziren hildakoak eta asko zaurituak.

Zorionez, bi tribuetako haurrak beste lurralde batzuetara bidali zituzten gatazka konpondu arte. Leku urrun batean, berdeen tribuko buruzagiaren semeak urdinen tribuko buruzagiaren alaba ezagutu zuen. Bi umeak oso lagun egin ziren. Oso pozik zeuden, gizon eta emakume berde eta urdinak ulertzen ez zituztenak, gatazkak ulertzen ez zituztenak, biak bailara berean bizi zirelako.

Hazi eta beren haranera itzuli zirenean, harana oso aldatuta zegoen. Ia ez zegoen urik, ezta egurrik ere. Borrokek aurrera jarraitzen zuten, eta pertsonak gero eta pobreagoak eta dohakabeagoak ziren. Eta okerrena ezin zen lagunak izan, gurasoek ukatu egin zieten elkar ikustea. Baina oso lagunak zirenek ezkutuan elkar ikustea erabaki zuten.

Haranetik urrun ezkutuan elkartu zirenean, egoera aldatzeko plan bat asmatu zuten. Pixkanaka-pixkanaka, bakoitzak bere tribuko gazteak ekarri zituen, eta denak batera harana berreraikitzeko planak egiten hasi ziren.

Arratsalde batean, gatazkaren ondorioz adineko guztiak agortuta zeudenean, tribu bietako gazte guztiak bailararen erdian bildu ziren, guztiei entzuteko eskatu eta bailara berreraikitzeko plana azaldu zieten. Denak oso harrituta zeuden, bakea lortzeko eta haranera bizitza itzultzeko ahaleginak batzea baitzen planteatzen zuten irtenbidea.

Oso konbentzituta ez zeuden arren, plana jarraitzea erabaki zuten, leher eginda zeudelako. Berehala konturatu ziren beste tribuko pertsonak ez zirela gaiztoak, baina ez zirela inoiz elkarri hitz egiteaz arduratu, ezta gatazkak baino lehen ere. Konturatu ziren, halaber, denontzat onena lankidetzan aritzea eta elkarrekin bizitzea zela.

Horrela, pixkanaka eta ahalegin handiz, bailara berreraiki zuten. Aintzira handiak ur garbia izan zuen berriro, eta basoa hazten ari zen. Ordutik, ibarra ametsen harana bezala ezagutua izan zen, eta bertako biztanleak, tribu bietako gizon-emakumeak, elkarrekin bizi izan ziren elkartuta eta bakean.

Aurten geure burua zaintzen eta zaintzen utzi nahi dugu…
Baina baita beste batzuk zaintzea ere, batez ere gehien behar dutenak.
Zer moduz gaur gure ikaskide guztiak zaintzeko konpromisoa hartzen badugu?

1-3 LH

4-6 LH

Domeka honetako ebanjelioan (Mateo 20) Jesusek mahatsa biltzeko langileak kontratatzen dituen mahasti baten jabeari buruzko parabola kontatzen dau. Irailean oso ohikoa da gure zelaietan. Mahatsa biltzen duten asko migratzaileak dira. Beste herrialde batzuetatik etorri dira bizimodua ateratzeko.

Jesusek parabola hau esan eutsen ikasleei:
«Zeruetako erreinuagaz mahasti-nagusiagaz lez jazoten da. Goizean goiz bere mahastirako langile bila urten eban. Eguneko zidarrezko txanpon batean berbatu ondoren, mahastira bialdu ebazan langileak.
Goizeko bederatziak aldera barriro urten eban eta, beste batzuk plazan lan zain ikusirik, esan eutsen:
«Zoaze zuek ere nire mahastira eta ordainduko deutsuet bidezko dana».
Eta hareek ere joan egin ziran. Urten eban barriro hamabiak aldera eta hirurak aldera, eta gauza bera egin eban. Arratsaldeko bostak aldera ere urten eban eta, beste batzuk oraindino geldi aurkiturik, esan eutsen:
«Zertan zagoze hemen egun osoan lanik egin barik?»
Hareek erantzun eutsoen: «Ez gaitu inork lanerako hartu».
Harek, orduan: «Zoaze zuek ere nire mahastira».

Irailaren azken igandean Migratzaile eta Errefuxiatuen Munduko Jardunaldia da.
Aurten leloa hauxe da: «Libre migratu ala geratu aukeratu».
Poliki egiten dugu Frantzisko aita santuaren otoitz hau migratzaile eta errefuxiatuen alde:

Jesus:
Itxaropena eraman dezagun,
Iluntasuna dagoen tokian zure argia jar dezagun,
Eta tristura dagoen tokian jar dezagun zure poza.

Jesus:
Zugandik justuak izaten ikas dezagun,
Inor gure artean baztertua senti ez dadin
Eta ikas dezagun anai-arrebak bezala bizitzen.

Jesus:
Ez gaitezen berekoiak izan, eskuzabalak baizik.
Desberdina dena hartzen jakitea
Bereziki, herrialdea utzi behar duten pertsonei
Bizimodu hobea bilatzeko.

Jesus:
Atseginak izan gaitezen.
Migratzaileekin eta errefuxiatuekin
Eta ikas dezagun zein polita den
Anai-arrebak bezala bizi. Amen.

Eroso eseri ginen aulkian, oinak lurrean jarri genituen, eskuak hanken gainean, eta burua tente, gainean flotatzen zuen puxika batek burutik gora leunki tira egingo balu bezala.

Prest zaude?

Arnasa emeki hartu airea sabeleraino irits dadin.
Inspiratu, 1, 2, 3 eta 4. Astiro askatzen da 1, 2, 3 eta 4an.
Hartu airea berriro 1, 2, 3, 4, eta askatu 1, 2, 3, 4.

Orain begiak leun ixten ditu, arnasa sakon hartzen du eta airea pixkanaka askatzen du.

Aste batzuk daramatzagu eskolan. Gure klasea gustatzen zaigu eta ondo sentitzen gara bertan.

Orain, imajina ezazu zuhaitz politez inguratutako bidezidor batetik zoazela.
Eguzkia egiten du, eta bidean aurrera, aintzira batera iristen zara.
Une batez lasai egon. Oso ondo dago.

Entzun musika, eta entzuten duzun bitartean, hartu arnasa poliki…

https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=U5EzC6e0fNI

Urrats batzuk entzun eta… zure lagunetako bat da. Zure ondoan esertzen da.
Keinu bat egiten dizu (eskua ematen dizu, edo besarkada bat, edo sorbaldatik heltzen dizu…)

Zure ondoan dago eta zurekin geratzen da.
Oso pozik zaudete biok elkarrekin egoteaz. Belarrira esaten dizu «zainduko zaitut».

Zuk ere zerbait esaten diozu…

Pozten zara zu zainduko zaituztela jakiteaz.

Une horren ondoren, hainbat aldiz hartzen du arnasa sakon, eta astiro, presarik gabe, begiak irekitzen ditu.

Partekatzen dugu:
Zer moduz sentitu naiz?
Zer esan diot nire kideari?

1981ean, Nazio Batuen Batzar Nagusiak (NBE) irailaren 21a aukeratu zuen Bakearen Nazioarteko Egun gisa.
Aurten mundua zaintzeko konpromisoa hartu nahi dugu.
Pena handia ematen digu hainbat herrialdetan gerrak egoteak, familiek beren etxeak utzi behar izateak, pertsona errugabeak bonbardaketetan hiltzeak, behar dutena (etxea, janaria, eskola, lana…) falta izateak.
Bakea nahi duten munduko umeekin bat egiten dugu…
Keinu sinple bat bezala begiak ixten ditugu eta isiltasun eta otoitz tarte bat egiten dugu BAKEA eskatuz.

(isiltasun-unea, begiak itxita)

Orain Stelios Kerasidisen bideo bat ikusiko dugu. Greziako haur bat da, pianoa jotzen du eta musika hau sortu du Ukrainako gerra gelditzea eskatzeko…

Kartela ederki jarriko dugu pantailan.
Une bat uzten dugu bakoitzak ikus dezan, xehetasunei erreparatuz…
Urteko Goiburuari buruzko tutoretza egin badugu, karteletik, lelotik, gustatzen zaigun zerbait parteka dezakegu.
Aurkeztu ez badugu, ikasleei eska diezaiekegu zer iruditzen zaien, zer ikusten duten… esateko (eta beste une batean landuko dugula esango diegu …)

Amaitzeko, elkarrekin, poliki, OTOITZ hau egiten dugu:

Zaindu!

Goiburu hau gustatzen zait…
Eskerrik asko, Aita Jainkoa,
zuk zaintzen eta laguntzen gaituzulako
une zoriontsuetan eta une zailetan.

Eskerrik asko, Aita Ona.
gure mundua zaintzeagatik,
gure Ama Lurra babesteagatik,
eta natura egunero zaintzeko

gure laguntza eskatzeagatik.

Eskerrik asko zaintzen gaituzten pertsonengatik.
batez ere gure gurasoengatik, anai-arrebengatik,
nire familiagatik…

Eskerrik asko eskolagatik.
ongi sentitzen naizen lekua delako,
Zaindua eta maitatua sentitzen naiz.

Eskerrik asko nire hezitzaileengatik.
nire tutorearengatik: _____ (izena esaten dugu)
Eskerrik asko egunero gutaz arduratzen zarelako.
Eskerrik asko, halaber, gainerako irakasle guztiengatik,
zaintzen nautelako eta zoriontsu hazten laguntzen dutelako.

Eskerrik asko nire taldeagatik.
Eskerrik asko nire lankideengatik.
Urtero elkar maitatzen eta gehiago zaintzen ikasten dugu,
batez ere gehien behar duten ikaskideei.

Aita Jainkoa, ikasturte honetan
neure burua zaintzen ere ikasi nahi dut
denbora eskainiz,
eta zoriontsuago eta pertsona hobeago bihurtzen nauena zainduz.

A zer zortea gu zaintzeko urte osoa izatea!
Eskerrik asko, Jauna!

Gaurko maximaren historiak zaintzen gaituzten, laguntzen gaituzten, guretzat onena nahi duten, une zailetan laguntzen diguten pertsona guztiak pentsatzera gonbidatzen gaitu…
Historia ikusten dugu eta erronka batekin geratzen gara: gaur, aste honetan, aurten… eskertuak izan gaitezen!