Gaur oso aste garrantzitsua hasiko da Menesiako ikastetxe guztientzat. Horregatik, gaur oso ipuin berezia partekatu nahiko genuke.

DEITZEN DIZUN KANPAIA

Istorio bat kontatuko dizuet. Historia hori duela urte asko gertatu zen urrutiko leku batean, haran berde eta eder batean, ur kristalezko ibai batek zeharkatzen zuela, non teilatu gorriak, elizak eta eskolak zituzten etxez beteriko herri txiki baina maitagarri asko zeuden.

Herri nagusiko eskolan bazen kanpai bat goizero jotzen zuena eta haur guztiei deitzen ziena ikastera eta jolastera joan zitezen. Etxe bakoitzetik korrika joaten ziren haur batzuk eskolara. Gurasoek umeei eskutik helduta laguntzen zieten, baina, hurbil zeudenean, beren klasera joaten ziren korrika, eta han irakasleak zain izaten zituzten. Hala gertatzen zen goizero. Kanpaiak jotzen zuen berriro, eta eskola pozez eta ikaskuntzaz betetzen zen.

Udaberriko gau batean, ilargiak ozta-ozta argitzen zuenean eta gaueko txorien kanta besterik entzuten ez zenean, familia-hots batek esnatu zituen herri guztiak. Eskolako kanpaia zen. Zergatik jotzen zuen gau erdian? Ez zen eskolara joateko garaia…

Etxe guztietan argiak piztu ziren eta bizilagunak leihoetara atera ziren. Gaua zen, baina ibarraren goialdean eguna argitzen ari zela zirudien. Argi distiratsu eta indartsu bat antzeman zitekeen, une batez hazten ari zena eta herriarengana hurbiltzen ari zela zirudiena. Bizilagunek, izututa, haurrak hartu eta korrika alde egin zuten.

Zer gertatzen ari zen? Asmatzen duzue? Sute handi bat zegoen! Su handi bat hurbiltzen zen herrietara, eta horregatik jotzen zuen eskolako kanpaiak, bizilagunak esnatzeko eta arriskuaz ohartarazteko.

Ia ez zuten sua gelditzeko astirik izan, eta basoz baso joan zen etxe askotara iritsi arte. Eraikin batzuk salbatu ziren, baina, zoritxarrez, suteak eskolak suntsitu zituen eta haurrak ikasteko eta ikaskideekin bizitzeko lekurik gabe geratu ziren.

Helduak oso lanpetuta zeuden beren gauzak berreskuratzen eta suak erre zuen guztia konpontzen saiatzen, baina inork ez zuen pentsatu eskolak berreraikitzea. Umeak jauzika ari ziren etxeen hondakinen eta errautsen artean. Aspertu egiten ziren ezer ez egiteaz.

Orduan, herriko apaizak, elizatik geratu zena konpondu nahian, Biblia bat aurkitu zuen. Orrialderik nekez irakur zitekeela ikusita, hondakin pila batera bota zuen. Erori zenean, Biblia zabalik geratu zen, eta apaiza, jakin-minez, zer jartzen zuen irakurtzera hurbildu zen.

Antza denez, Jesusek hitz egiten zuen eta honako hau esaten zuen:
– Utzi haurrei nigana hurbiltzen.
Apaizak ez zion garrantzirik eman, eta hondakinak botatzen jarraitu zuen; hala ere, etxera itzultzean, ia gauez, itxura txarreko gazte talde batekin topo egin zuen. Une horretan, irakurritako esaldia gogoratu zuen, Utzi umeak nigana hurbiltzen, eta pentsatu zuen:
– Eskola bezain beharrezkoa eta premiazkoa den zerbait konpondu al dezaket?
Eta hala izan zen. Berak bezala pentsatzen zuten hainbat pertsona elkartu zituen, eta denbora gutxian berriro entzun zen hain ezaguna zen soinu hura: kanpaia.
Eskola berreraikitzen amaitu zutenean, aldameneko herriko eskolarekin gauza bera egitea erabaki zuten.

Eta «koloretxo koloretsua», historia hau EZ DA amaitu.
Nork daki zergatik?