Egun batean, aitona-amonek jostailuzko ontzi handi bat oparitu zieten, eta horrek liluratu egin zituen. Bainuontzia urez bete eta harekin jolasteko irrikan zeuden; itsaso handi bateko urak zeharkatzen ari balira bezala nabigarazi nahi zuten, abentura zirraragarriak biziz.

Hurrengo egunean, eskolatik etorri eta lanak amaitu zituztenean, hiru anaiek bainuontzia bete zuten, baina, ontzia uraren gainean jarri zutenean, ontzia hondoratzen ikusi zuten, eta ezin izan zuten flotatu.

Azkar, ontzia bainuontzitik atera zuten, ez baitzuten nahi ura itsasontzira iristea eta hondatu egingo du. Orduan konturatu ziren beren ontziak zulo bat zuela behealdean. Hiruretako inork ez zuen aurreko egunean zulo hori ikusi, eta nola agertu zen ere ez zekiten. Bazekiten ontziak ez ziela bainuontzian jolasteko balio. Uretatik kanpo, itsasontziak ezingo luke abentura zirraragarririk bizi, eta, beraz, ez luke zentzurik izango berarekin jolasteak.

– Nik ez dut traste hautsi honekin jolastu nahi-esan zuen anaia ertainak.
– Nik ere ez-esan zuen umeak-. Ezin badugu nabigarazi, hau aspergarria!

Orduan anaia nagusia ontziarekin geratu zen. Ez zion uko egin nahi bere anaiekin elurra egiteari. Abentura zirraragarriak bizi nahi nituen, ekaitzak garaitu eta piraten ontzietatik ihes egin. Hirurak, une batez, itsasoetako hiru kapitainik onenak izan zitezen nahi nuen, garai guztietako ontzirik azkarrenean nabigatuz. Hala ere, hori ezingo litzateke izan ontzi hautsi batekin.

Orduan hartu zuen telefonoa eta aitona-amonei deitu zien, ontzia apurtuta zegoela eta hondoratu ez zen beste batekin aldatu beharko zutela azaltzeko. Aitona-amonek honako hau erantzun zuten:

– Ontzia ez dago apurtuta. Horrela da. Abentura batekin hasteko prest dago, eta zure lehen abentura handia ontzia nabigaraztea da.

«Ontzia hondoratzen bada zulo bat duelako», pentsatu zuen anaia nagusiak, «zuloa konpondu besterik ez dut egin behar eta nabigatu ahal izango du. Eta horrela, zuloa konpontzen saiatzen naiz. Lehenik, paperarekin probatu zuen, baina, ur gainean jartzean, papera busti eta berriro hondoratzen zen. Gero, kartoiarekin konpontzen saiatu zen, baina ez zuen funtzionatu. Azkenean, egur puska batekin saiatu zen. Horretarako, tamaina egokiko zati bat moztu eta itsasontziari itsastea lortu behar zuen. Anaia zaharrenak arratsalde osoa eman zuen egur puskak mozten, baina ez zuen lortzen bere zulorako tamaina egokia moztea. Une horretan, bere anaiak sartu ziren:

– Zertan ari zara? -galdetu zion anaia ertainak.
– Itsasontziko zuloa konpontzen saiatzen naiz, nabigatu ahal izateko.
– Bai ideia ona! -esan zion umeak-. Zergatik ez diguzu abisatu? Hirurok batera, ziur konpondu eta nabigarazi dezakegula.

Horrela, hiru anaiek, elkarrekin lan eginez, egur zati egokia moztu eta itsasontzian itsastea lortu zuten.

Hurrengo arratsaldean, ontzia konponduta, bainuontzia bete eta ontzia nabigatzea lortu zuten. Zein pozik zeuden hirurak itsaso handiak zeharkatzen, abenturak bizitzen, ekaitzak garaitzen eta piraten ontzietatik ihes egiten ari zirela imajinatzen!