Denbora partekatzen dugun pertsona bakoitzak arrastoa uzten digu, markatu egiten gaitu.
Barbarak eta bere aitonak, gaurko ipuineko protagonistek, lagunduz eta lagunduz ikas dezakegun guztia erakutsiko digute.

BIZITZAREN ZIMURRAK

Barbara aitonaren zimur ugariez ohartu zen lehen aldia udazkeneko egun eguzkitsu batean izan zen. Gorputz osoa zimurrez beteta zeukan.

– Aitona, zimurrentzako amaren krema eman beharko zenuke.

Aitonak irribarre egin zuen, eta zimur pila bat agertu zitzaizkion aurpegian.

– Ikusten? Zimur gehiegi dituzu.

– Badakit, Barbara. Izan ere, zahar samarra naiz… Asko bizi izan naiz eta bizitzak gauza asko irakatsi dizkit. Horregatik ez dut horietako bakar bat ere galdu nahi. Bakoitzaren azpian, ikasi nuen zerbaiten oroitzapena gordetzen dut, bizitzak irakatsi didan zerbaitena.

Barbarari begiak ireki zitzaizkion altxor bat aurkitu izan balu bezala, eta halaxe mantendu zituen aitonak haietako batzuk azaltzen zizkion bitartean: bata, ikasi zuen egunean barkatzea hobe zela gorrotoa gordetzea baino; bestea, entzutea hitz egitea baino hobea dela zioena; bestea, jasotzea baino garrantzitsuagoa dela erakusten zuena… eta horrela bizitzako beste lezio asko.

Egun hartatik aurrera, aitona gero eta ederragoa iruditzen zitzaion Barbarari. Aurpegian agertzen zitzaion zimur bakoitzarekin, neskatoa korrika joaten zen ikasgai berria ikustera. Harik eta hizketaldi haietako batean aitonak neskaren lepoan zimur txiki bat aurkitu zuen arte:

– Eta zu? Zer ikasgai gordetzen duzu hor?

Barbara pentsatzen geratu zen une batez. Gero irribarre egin eta esan zuen:

– Ez dio axola zein zaharra zaren, aitona, maite zaitudalako!

Horrela jakin zuen Barbarak bizitzan gertatzen zaigun guztitik ikastea zein garrantzitsua den.

Pentsatu eta partekatu:
Gogoratu al dizu elkarrizketa hau zuk izan duzun norbaiti?
Norekin joan zen?
Zer ikasi zenuen edo zer aurkitu zizun pertsona horrek?

Gaurko:
Aprobetxatu besteekin pasatzen duzun une bakoitza.
Inoiz ez dakizu zer ikas dezakezun haiengandik.